Η συνάντηση/the meeting2

Ε Ξ Η Ν Τ Α Π Ε Ν Τ Ε (65)

Με το που μπώ με τον Ζέιν στο σπίτι πετάω την τσάντα μου κάτω και τρέχω προς το μπάνιο. Θέλω να είμαι μόνη μου για λίγο.Έχω πάρα πολλά νεύρα και νομίζω δεν θα ήταν και ότι καλύτερο να τα ξεσπάσω πάνω του.

Με το που μπώ στο μπάνιο ακουμπάω τα χέρια μου στον νυπτήρα και κοιτώ την όψη μου στον καθρέπτη.

"Πήγαιναν όλα τέλεια γαμώτο.." μουρμουρίζω και ανοίγω την πόρτα του μπάνιου.

"Άμι; Είναι όλα εντάξει;" συναντώ τον Ζέιν στο σαλόνι.

"Άστο για τώρα" απαντάω και τρέχω γρήγορα προς τις σκάλες.

Το μόνο που θα με κάνει να νιώσω καλά είναι να γράψω στο ημερολόγιο μου. Είμαι κάτι παρα πάνω από ευγνώμον που μου έμαθε ο Ζέιν αυτόν τον τρόπο εκτώνοσης. Αλήθεια με βοηθάει πάρα πολύ.

Μπάινοντας στο δωμάτιο, κατευθείαν το βλέμμα μου πέφτει στον τοίχο με τις πολαρόιντ φωτογραφίες που έχω τραβήξει. Κάποιες με τον Ζέιν, κάποια τοπία, ο αδελφός μου, ο Ζέιν με την τελευταία κούτα όταν πρωτοήρθαμε..

Κάθομαι και παρατηρώ αυτόν τον τοίχο. Όλα θα ήταν καλά. Έπρεπε να ήταν. Έτσι και νιώθω μερικά δάκρυα να είναι έτοιμα να απελευθερωθούν απο τα μάτια μου.

Αναπηδω στην θέση μου τρομαγμένη όταν νιώθω ένα χέρι στον ώμο μου. Ο Ζέιν.

"Ξέρω ότι δεν θα θέλεις να μιλήσεις τώρα. Δεν θέλω να σε ενοχλήσω απλά θέλω και εγώ να γράψω. Θα τα συζητήσουμε μετά εντάξει;" Χαμογελάει και γνέφω

Κατευθινόμαστε ο κάθε ένας στα αντικριστά γραφεία μας. Χωρίς να δίνω άλλη σημασία στην παρουσία του Ζέιν, β΄γαζω το ημερολόγιο μου έξω απο το συρτάρι και βουτάω ένα στυλό απο την μολυβοθήκη.

ξέρω π'ως τα πράγματα αλλάζουν. Πρέπει να αλλάζουν. Δεν είναι ποτέ αυτά που προγραμματίζουμε. Αν ήταν η ζωή μας θα ήταν πληκτική. Όμως με αυτο που συνέβη με τον Τζόρτζ και την Κέιτ τις τελευταίες μέρες νίωθω κάτι παρα πάνω απο αναστατωμένη. Κάποιες φορές έχω και σωματική αναστάτωση.. Αναγούλες, πονοκέφαλοι..

Δεν έχω βγεί απλά έξω απο το πρόγραμμά μου. Εμένα έχει έρθει το παρελθόν και μου χτυπάει την πόρτα. Είχα πετάξει το κλειδί για την ανάμνηση του αλλά πάλι είναι μπροστά μου. Μπορεί να μην το έχω αποδεχθεί αυτό που έγινε. Να μην το έχω ξεπεράσει βαθυά μέσα μου. Ναι, το ξέρω και το παραδέχομαι.

Ειδικά η παρέα μεταξύ του Ζέιν και του Τζόρτζ. Θα με διαλύσει. Μπορεί και να είναι η ιδέα μου αλλά ο Τζότζ τον αλλάζει. Θα μου πείς σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα; Δεν ξέρω είναι απ0λά μια ιδεά. Το μόνο σίγουρο είναι οτι είναι μια εντελώς κακή επιρροή. Και αυτός και η Κέιτ. Μου φαίνεται τον φλερτάρει. Κατάλαβες έτσι; Απανοτά τα χτυπήματα.. Αν ξεφορτωνόμουν τον Τζόρτ θα έφευγε και το θέμα με την Κέιτ..

Διακόπτομαι από τον χτύπο του τηλεφώνου μου. Βλέπω καλά; Είναι ο παππούς μου;

Κάνω σήμα στον Ζέιν και βγάινω έξω απο το δωμάτιο. Ξέρουμε οτι εκεί μέσα πρέπει να έχει απόλυτη ησυχία. Το τηρρούμε και οι δύο.

"Γεία παππόυ!" μιλάω κανονικά όταν πιά κατεβώ τις σκάλες.

"Τι κάνεις μικρή; Είσαι στην Αγγλία και δεν με έχεις πάρει ούτε ένα τηλέφωνο;" όχι όντως το έιχα σκοπό

"Θα σε έπερνα παππού μου, απλά.. τίποτα. Λοιπόν είσαι καλά;" αλλάζω θέμα. Τί να του πώ;

"Ρε άστα αυτά. Μου είπε η Ελπίδα για τον Ζέιν.. Σας περιμένω άυριο για φαγητό." λέει ενθουσιασμένος απο την άλλη γραμμή

"Όου, εμ εντάξει! Τέλεια.. Τί ώρα να είμαστε εκεί;"

"Ελάτε κατά τις 7." εντάξει θα έχουμε τελειώσει το μάθημα και θα έχουμε και χρόνο να ετοιμαστούμε..

"Τέλεια!Θα είμαστε έκει!Φιλιά" λέω και κλέινω το τηλέφωνο.

"Πού θα είμαστε εκεί;" τρομάζω απο τον Ζέιν που στέκεται από πίσω μου.

"Εμ, μας κάλεσε ο παππούς μου για φαγητό"ανασηκώνω τους ώμους μας

"Δεν θα θελείσεις να βγείς.. Έτσι δεν είναι;" κάνω μια ρητορική ερώτηση

"Αυτό που το κόλλησες;"

"Τι που το κόλλησα ρε Ζέιν. Μονίμος με τον Τζόρτζ. Δεν είναι οτι ζηλεύω ή κάτι τέτοιο αλλά.."ξεκινάω. Μήπως πρέπει να το πώ;

"Αλλά τί Άμι; Έχεις λισάξει με τον Τζόρτζ. Φτάνει πια. Σου φέρεται μια χαρά και απλ΄'α εσύ είσαι αρρνητική απέναντι του. Δεν το καταλαβαίνεις;" τι; Πιστεύει κάτι τέτοιο;

"Δεν ξέρεις τι λές.." ψυθηρίζω

"Δεν ξέρεις τι λές γαμώτο Ζέιν!" επαναλαμβάνω πλέον φωνάζοντας.

"Τι δεν ξέρω Άμι; Δεν μου έχεις πει ποτέ, τι γίνετε με τον Τζόρτζ. Απλά γνωστός ήταν; Τί έχει γίνει Άμι;" πρέπει να μάθει..

"Ζέιν με τον Τζόρτζ ήμασταν μαζί! Μικροί..στο γυμνάσιο.. Και.. Δεν μπορέις ν ακαταλάβεις γαμώτο!" σηκώνω τα χέρια μου στον αέρα και δάκρυα πλέον κυλούν από τα μάτια μου

"Έλα μωρέ; Δεν ξεπέρασες τον πρώην σου έτσι; Για αυτό αυ΄τη η συμπεριφορά.."

"Μαλακίες! Άστο!" βουτάω τα κλειδιά μου απο το τραπέζι. Θέλω λίγο αέρα.

"Που πάς;" πλησιάζει.

"Έξω. Θέλω λίγο αέρα!" Τσιρίζω

"Δε χωρίζουμε, έτσι;" χωρίζουμε;

"Τί;" απαντάω ξαφνιασμένη

"Τίποτα λέω οτι δεν χωρίζουμε. Δεν με αφήνεις. Έτσι δεν είναι;"

"Απλά άσε με να πάρω λίγο αέρα. Θα γυρήσω σε λίγο εντάξει;" γιατί με τουμπάρρει;

"Δεν θα είμαι εδώ.. Θα βγώ" αρχίσαμε..

"Άσε μας Ζέιν. Αν θες κάνε τον κόπο να γυρήσεις σπίτι. Αλλά αν δεν θες ξέρεις εσύ.." μιλάω ειρωνικά και κλείνω την πόρτα πίσω μου.

Είμαι τόσο μα τόσο νευριασμένη..

Όπα κάτσε. Λες να το πήρε τοις μετρητοίς και να μην γυρήσει σπίτιτ το βράδυ;