My Sugar Daddy

14 - Η Πρόσκληση

═════════ ღ ღ═════════

Ο βαθύς ύπνος με κατέβαλε, καταπνίγοντας τη θλίψη και την αβεβαιότητα της προηγούμενης νύχτας. Όταν ξύπνησα το επόμενο πρωί, το φως του ήλιου διείσδυε αμυδρά μέσα από τις κουρτίνες. Ένιωθα το σώμα μου βαρύ και το μυαλό μου μπερδεμένο. Η αίσθηση της ταπείνωσης και της απογοήτευσης που ένιωσα χθες ήταν ακόμα νωπή μέσα μου.

Στο μυαλό μου, ήρθε μια παλιά ιστορία που συνήθιζε να μου λέει η γιαγιά μου, για τον θρύλο του Σίσυφου, που καταδικάστηκε να κυλάει έναν τεράστιο βράχο στην κορυφή ενός λόφου μόνο και μόνο για να τον βλέπει να κυλάει πάλι κάτω. Η αέναη αυτή προσπάθεια, η συνεχής αποτυχία, μου θύμιζε κάπως την ζωή μου τις τελευταίες μέρες.

Το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν το κινητό μου, το οποίο αναβόσβηνε με ένα νέο μήνυμα. Η καρδιά μου σφίχτηκε καθώς το άνοιξα και διάβασα το όνομα του αποστολέα. «Συγγνώμη για χθες βράδυ. Ήμουν εκτός εαυτού. Σε παρακαλώ, δώσε μου μια ευκαιρία να εξηγήσω.»

Αναστέναξα βαριά, με τα δάχτυλά μου να αιωρούνται πάνω από το πληκτρολόγιο. Τα συναισθήματά μου ήταν ακόμα φρέσκα και δεν ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω την κατάσταση. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και ξεκίνησα να ετοιμάζομαι για τη δουλειά, προσπαθώντας να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου. Τουλάχιστον ήταν Παρασκευή!

Καθώς ντυνόμουν, ένιωθα το σώμα μου να ανακτά σιγά-σιγά την αυτοκυριαρχία του. Έβαλα το αγαπημένο μου μαύρο κοστούμι, το οποίο πάντα μου έδινε αυτοπεποίθηση, και πήρα την τσάντα μου. Έριξα μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη, αντικρίζοντας μια γυναίκα έτοιμη να αντιμετωπίσει τον κόσμο.

Κατέβηκα τις σκάλες του σπιτιού μου και βγήκα έξω στον ψυχρό, παγωμένο αέρα του Λονδίνου. Ευτυχώς, τουλάχιστον δεν έβρεχε. Όσο περπατούσα προς την είσοδο, το βλέμμα μου στάθηκε σ'ένα γνώριμο αμάξι παρκαρισμένο απέναντι. Ήταν το αυτοκίνητο του Φίλιπ. Στεκόταν εκεί, περιμένοντας.

Έσφιξα τα χείλη μου και πήρα μια βαθιά ανάσα. Ήξερε ότι είχα αφήσει το αυτοκίνητό μου στο μπαρ απέναντι από την εταιρία, αλλά δεν ήθελα να του δώσω την ικανοποίηση ότι χρειαζόμουν τη βοήθειά του.

Δεν γύρισα καν να τον κοιτάξω.

Συνέχισα να περπατάω, κρατώντας το κεφάλι μου ψηλά. 

Ήξερα ότι αν σταματούσα, θα κατέρρεα.

Άκουσα την πόρτα του αυτοκινήτου του να ανοίγει και τα βήματά του να πλησιάζουν πίσω μου.