Kûn!
Varoldu adam.
Kirpiklerinde kendi vatanında mülteci bir kaç ağıt.
Sakalları sükûn.
Avuçlarında şiirler asılı beyaz bir kâğıt.
Savaşa gider gibiydi bütün uzuvları topyekûn.
Uğruna saçını sömürge etmiş bir kadın gitti peşinden.
Yorgun ve suskun.
Yanacağının farkındaydı adamın ateşinden.
Kalbi sevilesi , elleri acınası , gözleri tutkun.
Kûn!
Dedi Ya Rab.
'Kûn fe yekûn.'
Kalbi varoldu Adem'in ,
Havva'ya mahkûm.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YAZIM YALNIZI
PoetryRahman ve Rahim Olan Allah'ın Adı İle... Allah hüzünlü kalbi sever. Hüzne ayrılır insan ömrünün yarısından fazlası. Şiir ise hep en acıyan yerden yazılır. İyileşmek isteyen bir yaranın sarfettiği çabadır şiir. Okuyan iyileşir , yazan iyileşir , yar...
