"Ellerin Lola ,
Kaç çocuk sevindirdi , söyle?
Kaç bayram geçti avuçlarından ?
Kaç hayat aktı parmak uçlarından, söyle ?"
Lola hayli suskundu.
Yutkundu.
Yavaşça yürüdü.
Ardında , ardından gidecek bir adam bıraktığının farkındaydı.
Ayağına beti benzi atmış yapraklar dolandı.
"Lolaa..!
Susmanın en güzel hâliyken dudakların , senden konuşmanı beklemek ne aptalca.
Sen , sükutun ülkesi kurulsa kraliçesi ilân edilebilecek kadın !
Ben , sağırlar diyarında bağır diye arzular barındıran celladın.
Ah kadın !"
Usulca yürümeye devam etti , Lola .
Kulakları duysa da ,
Dudakları ölmüştü.
Lola , suskundu.
Yorgundu.
Sessizce yürüdü adamın göz kapaklarında.
Ve nihayet kirpiklerindeydi.
"Beni bırakma!
Sana konuş dememek için çok sebebim var ama konuş Lola.
Acı ellerini vatan bilmiş çocuklara.
Yapma Lola !"
Lola ,
Gözlerini kapatalı bir kaç satır geçmişti.
Sustu adam !
Ve kendini kirpiklerinden boşluğa bırakan sevdasını seyretti.
Ağladı.
Kırık kalbini teselli eder gibiydi hıçkırıkları.
Gözleri sevdiği kadına dokundu.
Lola , suskundu...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YAZIM YALNIZI
PoesíaRahman ve Rahim Olan Allah'ın Adı İle... Allah hüzünlü kalbi sever. Hüzne ayrılır insan ömrünün yarısından fazlası. Şiir ise hep en acıyan yerden yazılır. İyileşmek isteyen bir yaranın sarfettiği çabadır şiir. Okuyan iyileşir , yazan iyileşir , yar...
