Kalp Unutmaz

10

Tiksinti,Öfke,utanç..

  Şuan hissettiklerim bu kadar.Ta ki beni öpen kişiyi görene kadar.

  Merhaba hayal kırıklığı..

  Bartu'yu gördüğümde tekrar parçalara ayrılan güvenim,ilk öpücüğümün hayallerinin suya düşüşü ve benim tekrar en dibe batışımdaki ezikliğim..

  Hepsinin sonucu var gücümle atılmış bir tokat.'Neden' diye fısıldamam,fısıldıyabilmem...

  "Çünkü körsün.Altıncı sınıfta yediğin ve yüzüne bulaştırdığın ilk pamuk şekerden beri seviyorum.Onun için hergün pamuk şeker getirirdim.Ki sen beni hergün tekrar kendine aşık etde benim aşkım hiç bitmesin diye!Çünkü bu o kadar güzelki..Aşkımın senin olması..bitmesin istedim!"diye bağırdığında bir yumruğunu duvara geçirdi.Elleriyle saçlarını çekip yere çöktü.Ve devam etti.

  "Sen hiç fark etmedin çünkü senin için hep bir 'kardeş'tim.Sonra başkasına gittin!Benim saf Esil'imi kirletecek o piçe gittin!İlk öpücük hayallerini ben gerçekleştirmek isterdim ama sen onu sevdin!Beni,aşkımı görmedin!"

  "Bende seni seviyorum.."

Kulaklarım bu sesle çınlarken görüntü gözümün önünde belirdi.Yanımdaki karanlık.Bartu'nun dediğine göre..sevdiğim adam..belkide hissettiğim eksikliği doldurabilecek kişim.

  İşte tam şuan hatırlamamak çok koydu.Mideme yumruk yemiş gibi hissettim kendimi.İlk'imi kaybetmiştim.Hatıralarına varana kadar.

  "Ama Hayal'e anlattığın o boşluk dolmıycak!O öldü Esil!Öldü!"

O öldü..O öldü...O öldü..

  Yediğim ikinci yumruk,kaybetmişlik hissi,Boşluğun büyüyüşü..

  Diycek,yapıcak hiç birşeyim yok.Gitmem gerek.Bırakıyorum onu orda daha fazla duramam çünkü.

Gözyaşlarımdan görmüyorum ama yinede koşuyorum odama.

  Geçmişi öğrenmek bu kadar acı vermemeliydi.O ölmüştü.Gördüklerim doğruydu.Benim önüme atladığı için ölmüştü.Benim için.Bu hareketi bile beni o karaltıya aşık edebilirdi.Onu hep benim bir parçam yapardı.O da beni sevmişti.Bende sevilmiştim.

  "Seni seviyorum Esil."

Geçmiş zaman ekleride can yakıyordu.Belkide bir sevdi kelimesi hiç bir zaman bu kadar can yakıcı olmamıştı.

  İlk aşkımı herşeyiyle kaybetmiştim.

***

  Sanki kaza tekrardan yaşanmış gibi halsizim.Ruh halim aynı hastanedeki gibi.Ve ben bu sefer yaşamayıp kendimi buraya gömmeyi istiyordum.

Dün gece hiç uyuyamadım.Ben yukarı çıktıktan bayağı bir süre sonra motor sesi geldiğinde Bartu'da gitti.Onu bir daha asla görmek istemiyorum.Kalbim hayal kırıklarıyla dolu vücudumun altında kalbim ezilmiş durumdaydı.Bende farkındayım eskisi gibi neşeli değil hatta varlığını bile hissettirmiyordu.Enkazın altından her bir parçam teker teker can veriyordu.

  Bugünki tek hayalim bu yatakta can vermekti ama kafamı dağıtmak istiyordum ve aklıma gelen tek kişi..Ateş.

  Acaba o çocuk ta Ateş gibi miydi?Kaba ama etkileyici?