Kalp Unutmaz

15

Geçmişini hatırlamayan bir insan geleceğe adım atamaz.Bu aynı 'Nerden geldiğini unutma' lafına çıkıyor.Nerden geldiğini,nasıl olduğunu unutursan hep yarım kalırsın.

Bartu'nun dedikleri..Bir sevgilim olduğunu söylemişti emin değildim.Olabilirdi de olmıyabilirdi de daha bundan emin değilken başka biriyle yakınlaşmam yanlış gelmiş,kaçmıştım.

Belki haksızlıktı.Bir açıklamayı hak ediyordu ama benim de kafam karışıktı.

O gün İstanbul'a dönmüştüm.Evimi özlemiştim.İlk gün dinlendikten sonra ikinci gün odamı temizlemiştim.üçüncü gün biraz alışveriş yapmıştım.Dördüncü gün kütüphaneye gitmiştim.Beşinci gün boş boş oturmuştum.Altıncı ve yedinci günlerde beşten farklı değildi.

1 hafta olmuştu onu görmeyeli.

1 Ayda hayatıma girmişti.Aslında sanki hep varmış gibiydi..

O gün yine sabah geç saatte kalkıp kahvaltıdan sonra televizyonun önüne geçtim.Abur cubularımı alıp 3.sezonunda kaldığım diziyi başlattım.

Bir sezonu daha geride bıraktığımda kapı çaldı.

Önümdeki tabakları sehpaya bırakıp ayağa kalktım.Kapıyı açtığımda Hayal üstüme atladı.

"Seni tek başına bırakmaya kıyamadım."

"Küçük değilim Hayal"diyip salonda yine eski pozisyonumu aldım.

"Esil bu yağlı şeyleri yiyemezsin hem bu halinde ne?"

"Ben mutluyum Hayal."

"Ateş'le görüştün mü?"

"Görüşmem mi gerekiyor?"

"Geçen gelip seni sordu bende İstanbul'da olduğunu söyledim."Ne yani beni mi merak etmişti?

Hayal'in söyledikleri yüzümü güldürürken hemen kendime geldim.Kapılmamam gerekiyordu.

"Bilmem gelmedi demek ki o kadar umrunda değilim."

Benim bir haftadır onu görmüyorum diye içim içimi yerken..ben belkide onun umrunda değildim...

***

1 haftadır görmüyor beni.Bense ya bahçeye çıkarsa ya da pencereden etrafı izlerse görüyordum.

Evet,bir haftadır evinin önünde onu izliyordum.

Arabada yatıp kalkmış günlerdir kimseyle konuşmamıştım.

Hayal bu sabah eve döndüğünde arabamı görüp yanıma gelmişti.

Yoksa onun dışında bir haftadır bir şey yapmıyordum.Şimdi diyceksiniz ki "Oğlum hani seviyordun ne bekliyorsun o zaman?"Bu 1 haftada herşeyi hatırlamıştım.İyileşemez,hatırlayamaz demişlerdi ama işte başarmıştım.Yanına deli gibi gitmek istiyordum ama cesaretim yoktu.O beni hatırlamıyordu..

Öğlene doğru elinde bir poşetle dışarı çıktı.Poşeti çöpe atıp koşarak arabaya bindi.

"Çöp atma bahanesiyle çıktım çok zamanım yok.Senin onu umursamadığını düşünüyor."

"Bu kız bu kadar aptal mıydı ben niye fark etmedim?"

  "1 haftadır burda beklemekten başka bir şey yapmadın.Arayıp sormadın.Kızda böyle düşündü.Şimdi eve git üstüne başına çeki düzen ver güzelce uyu ve akşam sağlam bir kafayla gel.Ben Giray'la buluşmaya gidicem sizde rahat rahat konuşun.Şimdi gitmem lazım"diyip ben daha cevap veremeden arabadan indi.

Bende biraz düşünüp dediklerini mantıklı bulunca arabayı çalıştırıp eve sürdüm.

Az kalmıştı..

***

Hayal'in odasında oturmuş hazırlanmasını bekliyordum.Annemle babamın dönmesine daha bir hafta vardı.Hayal'de bu bir haftayı Giray'la değerlendirmek istediği için her gün bir şey yapmayı planlamışlardı.Bu gece yemeğe gidiyorlardı.Ne güzel ki bende biraz daha kafamı dinliyebilecektim.

Hayal uzun süren hazırlığından sonra beni öpüp evden çıktı.

Salona geçip koltuğa oturdum.Acaba Ateş şuan ne yapıyordu?Şu bir haftada bir saniye bile olsa aklına gelmiş miyimdir?

Kapı çaldığında hemen kalkıp kapıya koştum.Ya Ateş gelmişse?Kapının orada asılı oynayan aynadan saçlarımı düzellettim.Berbat gözüküyordum.

Kapıyı açtığımda Ateş yoktu.Ama gelen kişiyi görmek istemediğimde kesindi.

"İçeriye davet etmiycek misin beni Esil?"

"Bir süre önce bana taciz etmişken ve şuan evde yalnızken seni içeri almak mantıklı gelmiyor Bartu."

Bir adım atarak bana yaklaştı.İçeri girmesin diye kapıdan uzaklaşmadım.Elini yüzüme yaklaştırıp dudağımın üstünden durdu.

"Kaç senedir bu dudakların sıcaklığını hayal ederek yanıp tutuşuyorum biliyor musun?"dediğinde kolumla elini itti.Eli uzaklaştı ama belime atarak beni kendine yapıştırdı.

"Bu kadar sene hasretinle yanıp tutuşmuşken bırakmam seni Esil."

Çırpınmaya başladığımda ayağıyla kapıyı kapatıp beni kapıyla arasına aldı.Nefesini boynuma üflerken konuşmaya devam etti.

"Önümüze şimdiye kadar çıkmış bütün engelleri ortadan kaldırdım.Şimdi git bir engel yok Esil."

"Senin en büyük engelin sana olan nefretim."tıslayarak konuştuğumda kendini biraz daha bana yasladı.Şuan sanki tüm uvuzlarını hissediyordum...Kendimden tiksinmiştim.

"Biz hep birlikteydik Esil.Senelerdir ben vardım yanında.Ailelerin istediği olucak.Sende eskisi gibi seviceksin beni."

Ellerimi göğüsüne doğru çıkarıp ani bir hırsla ittim onu.

"SENİ HİÇ BİR ZAMAN SEVMEDİM."diye bağırdığımda saçımdan tutup beni kendine çekti.

  "Şu siktiğimin hafızasını kaybetmen o kadar iyi ki.Sen o çocuktan vazgeçmeyince onu öldürmek zorunda kaldık.Üzgünüm Esil"dedikten sonra piç gibi sırıtıp beni dışarı sürükledi.

Bağırıyordum ama etrafta korumaların hiç biri yoktu.Ya da diğer evlerdeki korumalardan tek bir tanesi bile sesimi duymuyordu.

En sonunda arabasına geldiğimizde beni içeri sokmaya çalışıyor ama ben çıkmak için çırpınıyordum.

"Fazla uğraşma Esil benimle geliyorsun!"diyip daha fazla iterken bir anda sertçe kafamı kapının sert tarafına çarptım.

Darbenin sertliğiyle oraya yığılırken gözlerimi kapattırkenAteş'in o gülümsiyen hayali  gözümün önünde belirdi.

Herkese merhaba!!
Burdan artık barışsınlar diyenlerden özür diliyorum ama azıcık daha kaldı.Umarım beğeniyorsunuzdur.Bu bölüm biraz kısa olmuş olabilir o yüzden şimdiden özür diliyorum.İyi okumalar