Eğer hikayeyi severek okuyor ve takip ediyorsanız lütfen arkadaşlarınızla paylaşın ve en önemlisi kütüphanenize eklemeyi unutmayın! 🙏🏼 Herkese iyi okumalar!
Yerde diz çökmüş bir vaziyette Evren'in gidişini kafamda tekrar ve tekrar canlandırıyordum.Sinirden attığı adımların sertliğini fakat kapıyı kapatırkenki yumuşaklığını gözlerimin önüne getiriyordum.Akmaktan bıkmış usanmış göz yaşlarımı elimin tersiyle sildim ve toparlanmak için koltuktan destek alıp kalktım.İçimden sürekli olarak her şey bitecek desemde kendimi avutuyordum.Bu süreç çok ağır geçecekti.Sancılı.Can acıtıcı ve en önemlisi gerçeklerle.
Ve bende daha fazla bu durumu geciktirmemek adına masanın üzerinde duran dergilerden en üstte duranı aldım.
Vaktin nasıl geçtiğini anlamadan çoktan yedinci dergiye gelmiştim.Belirli bir yazma aralığı yada günü yoktu.Bazen iki hafta bazen üç ay yazmadığı vakitler vardı.Amacı sadece içini dökmek gibiydi.Yaşadığı bazı depresif ruh hallerini yazmış olsada üstünde fazla düşünmeden geçtim.Niyetim daha çok şaşıracağım yada hakkında bilmediğim ilginç bir şey görmekti.
Yedinci dergiyide okumuş köşeye atmak için hazırken duraksadım.
Son paragraftaki kalem izlerini daha net görebilmek için dergiyi yaklaştırdım.Sanki üste üste yazılmış cümleler varmış gibi karalama duruyordu.Koltuğun yanında duran okuma lambasına doğru uzandım ve dergiyi göz hizzamın üstüne çıkardım.
Gerçektende altında,görülen yazının aksine daha ince bir kalemle yazılmış şık bir yazı vardı.Derginin sayfasını parmaklarımın arasında oynattım.Bir ihtimal yapışık bir kağıt olabileceğini düşünüp sayfayı köşesinden çektim.Altında yavaşça kendini gösteren sayfayı görmemle paniklemeye başladım.
Gözümün önüne düşen perçemi kulağımın arkasına yerleştirdim.Ellerim her paniklediğimde olduğu gibi buz kesmişti.
¨Özür dilerim.Çok özür dilerim.¨
Yazdığı iki cümle bile sanki onunla konuşuyormuşum hissi vermişti.Hemen bir köşeye attığım önceki altı derginin ilkini tekrar elime alıp arka sayfasını aynı şekilde çıkardım.
Bu defa orada yazılan şeyler,kalan tüm günlerimi boşlukta geçireceğim türdendi.
¨Akıl almaz şeyler yaptım.Ailemi kaybetmememin sebebi benim.Kendime küs olmamın sebebi benim.En yakın arkadaşımın sessizlik yemini vermesinin sebebi benim.Ve her şey benim aptal bir aşk oyununa dahil olmamla başladı...¨
Sessizlik yemini kelimesini defalarca okudum.Kendime söylediklerinin bir şaka olduğunu tekrar ediyordum.Sadece Senem'in her zamanki aptal şakaları...
Fakat düşüncelerimin aksine vücudum başka bir şey söylüyordu.Soğuk terler akıtırken hemen ikinci dergiyi elime aldım.Bu defa sayfanın üstündeki tarih bir ay sonrasıydı.Söylediklerini aynen devam ettirip ettirmediğini çok merak ediyordum.Bir ihtimal tüm bunların tepkimi sınamak için bir kandırmaca olmasını diliyordum.
İkinci dergiyi açmak üzereyken Deniz elimdekini hızla aldı ve o karışık dergi yığınına geri attı.
¨Geç oldu.Artık yatmalısın.¨
Saçları dağılmış,gözleride kan çanağıydı.Omuzları düşmüş halde benimle konuşurken ona gülmemek için kendimi zor tutuyordum.
Kafamı döndürüp dergilere bakındım ve derin bir iç çektim.Henüz ayılmamış olduğumu ve okuduğum şeyleri yanlış anlamış olma ihtimalimi düşündüm.Belkide yanılıyordum.Ortada büyütülecek bir şey yoktu belkide.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MUAF
RomanceDokuz yaşından beri konuşamayan Afra'nın,en yakın arkadaşı bir cinayete kurban gider.Cinayet zanlısı gibi gösterilen,Evren isimli kaçak bir mahkumla karşılaşan Afra,onunda yardımıyla gerçek suçluyu yakalayarak,Evren'in adını temize çıkarmaya çalışır...
