Wanneer stopt het?!

School

School

Twee dagen later lig ik op de bank te appen met meisjes uit de klas. Als ik zachtjes getik hoor op het raam, ik sta op. Het opstaan gaat al beter maar ik leef nog wel op pijnstillers. Ik loop maar de voordeur, het lijkt op Beau. Wat doet die nou hier? Die moet toch gewoon naar school vraag ik me af. Ik doe de deur open en Beau staat voor de deur. Ze lijkt wel versteend "wat is er?" Vraag ik. Dan doet ze haar handen voor haar gezicht en begint langzaam te snikken, ze laat zich op de grond zakken en begint harder te huilen. Ik sla mijn handen voor mijn mond en zeg "wat is er gebeurt? Kom maar snel naar binnen!!" Ze staat op en loopt snikkend naar de bank en gaat zitten, ik pak een glas water en kijk even uit het raam. Daar staan Evi en Milou... Ik schrik, en ik doe alsof ik ze niet zie. Ze staan aan de overkant van de straat te wachten. Ze gaan achter de boom staan, ik vraag me af waarom. Oja! Denk ik daar moet Beau altijd langs, ik zeg tegen Beau "maak je maar niet druk hier ben je veilig" ze kijkt me aan en haar ogen zijn rood en ze snift de heletijd. Ik loop naar het raam en doe zo zacht mogelijk de rolluiken dicht, als de twee het horen is het zo verdacht. Ik ga naast Beau op de bank zitten en geef haar een kruik en een warme deken. Ze kijkt naar de grond en zucht, "Beau..." Zeg ik. Ze kijkt me aan en er loopt nog een traan over der wang, ik heb medelijden ik voel dat de tranen ook bij mij opkomen. Ik sta op en loop naar de keuken, anders ga ik ook nog huilen. Ik maak warme thee en pak een rol koekjes, ik plof op de bank en geef Beau een koekje. We zitten even en zijn allebei stil "Op school" zegt Beau, ze trilt helemaal zo zielig. Ik streel haar over haar schouder, " in de pauze, zaten we aan een tafel. Toen ik aan kwam lopen hoorde ik mijn naam en gegiechel. Ik ging zitten en iedereen schoof aan de kant, Milou pakte mijn tas en zei: "mooie tas hoor" ze gooide hem weg, ik ging mijn tas halen. Ik wilde opstaan en iemand stak zijn voet voor mijn been, ik viel hard op mijn knie iedereen wees naar me en lachte me uit. In de klas prikte ze de hele tijd in mijn rug met een passer, en ze noemen me de hele dag al vetrolletje. In de tweede pauze ging ik naar buiten, ik dacht daar ben ik veilig. Maar nee.... Ze hebben..." Verteld ze. Ze barst weer in huilen uit en doet haar mouw ophoog, er zitten allemaal brand plekken over haar armen. Ik sla een arm over haar heen en de andere voor mijn mond, "hoe... Hoe..." Is het enige wat uit mijn mond komt." Isabelle en Daantje stonden te roken, toen ik voorbij kwam moest ik blijven staan. Ik moest nieuwe sigaretten voor ze kopen, ik wilde het niet en ik ze nee. Ze kwamen met vijf op me af en twee hielden me vast en de rest drukte hun sigaretten op mijn armen, ik schreeuwde Isabelle zei dat als ik nog een keer zou schreeuwen dat ze dan er een op mijn hoofd uitdrukte, na een paar klappen en sigaretten lieten ze me achter. Ik voelde me vies en had pijn, ik zat ingezakt in een hoekje te huilen en niemand die me kwam helpen...." Zegt Beau. Ik zit met open mond te luisteren naar wat ze verteld. Er rollen langzaam een paar tranen over haar wangen ze veegt ze weg met haar mouw, "Beau, je kunt me altijd alles zeggen oke?" Zeg ik. "Oke" zegt ze, dan is het een tijdje stil we staren een beetje voor ons uit. Dan gaat de bel, "huh" zeg ik verbaast, "mijn moeder komt pas om vijf uur thuis. Ik loop naar de keuken daar kan ik door het raam kijken, daar staan de drie. De bel gaat nog eens en ze bonzen op de deur en schreeuwen "doe open we weten dat Beau hier is!!!!" Ze klinken boos, maar ze kunnen ons niks doen de deur is dicht en de rolluiken ook. Ik ga naast Beau op de bank zitten en zet de televisie aan.

Na een half uur geschreeuw voor de deur zitten Beau en ik op de bank, het lijkt alsof ze weggaan. Ze hebben heel vaak aangebeld en op de deur gebonst, ze schreeuwde ook dingen als: we klimmen door een raam. We komen jullie halen, we hebben messen bij ons. Beau werd er alleen maar banger van, "morgen durf ik niet meer naar school hoor" zei ze, "ja maar als we morgen niet komen laten we zien dat we bang zijn en daar zijn ze juist op uit"