Wanneer stopt het?!

Nieuw

Nieuw

Bonk, bonk. Zo gaat mijn hoofd al een uur tekeer, het doet niet zeer als ik niet beweeg. De zuster zei een kwartier geleden dat ze een pilletje ging halen maar ze is nog niet terug. Ik staar maar een beetje naar het plafond en tel de platen op het plafond, het zijn er vijfentwintig. Ik haat wachten, het is zo saai. Pak de afstandsbediening en druk ongeduldig op het knopje van de zuster, en ik druk nog een keer en nog een keer. Waarom komt ze nou niet? denk ik en ik druk nog een keer. "ja ja ja, ik ben er al rustig" zegt ze terwijl ze gehaast binnen komt lopen, "het is zo druk vandaag, er komen allemaal nieuwe patiënten binnen. Hier is een pijnstiller en wat water, ik ben er niet zo snel als normaal ik heb nog drie andere patiënten." Zegt ze en ze loopt weg. Ik rijk mijn arm uit naar de pijnstiller, het doet zeer en ik wil bijna opgeven. Ik moedig mezelf aan om door te gaan, om zo iets onzinnigs eigenlijk.

Langzaam begint de pijnstiller in te werken, ik voel mijn ogen langzaam dichtgaan. Langzaam voelt het alsof ik begin te zweven, ik voel me zo ligt. "Emma" zegt iemand met een zachte stem, "Emma" ik zie een vrouw met een witte jurk, ze wenkt me. Ik loop aarzelend naar haar toe, alles is wit echt alles. Ze draait zich om en loopt weg. Opeens zakt de hele droom in elkaar. Ik doe mijn ogen open en ga recht overeind zitten, ik wrijf in mijn ogen en pak mijn glas water. Met mijn ogen nog half dicht drink ik het gele glas leeg, even word ik verblind door het straaltje zonlicht dat tussen de gordijnen vandaan komt. Ik wrijf nog een keer in mijn ogen en staar naar de muur, ik zit nog steeds rechtop en kijk een beetje de kamer rond. De kamer is best kaal eigenlijk, niet zo kindvriendelijk. Opeens slaat de deur met een harde klap tegen de muur aan, er komt een bed naar binnen gereden. In het bed ligt een meisje, met blond haar meer zie ik niet.

Als de zusters na een half uur eindelijk weg zijn, durf ik aan het meisje te vragen hoe ze heet. "ik heet Demi" zegt ze "en jij?" "Ik? ik ben Emma" antwoord ik en glimlach terug. "Hoe oud ben jij?" vraag ik haar,"dertien" antwoord ze, "ik ook" ze staart naar het plafond en zegt "waarom lig jij hier?" "ik weet het niet ik ben hier gister gekomen." "ooh, dat is wel raar" zegt ze, "en jij?" vraag ik, "ooh, ik ben aangereden door een vrachtwagen, en nu gaan ze mij helemaal onderzoeken," zegt ze. Ik staar naar de deur, zij naar het plafond.

We praten nog een tijdje verder en ze zet haar bed dichterbij mij, zo kunnen we samen naar de televisie kijken. We kletsen en lachen, ik heb al lang niet meer zo'n vriendin gevonden en voel me helemaal prettig. Ik besluit nog niks te vertellen over het pesten, want zo goed ken ik haar ook weer niet...