Wanneer stopt het?!

Weekend voorbij

EMMA'S P.O.V.

Weekend voorbij

Vandaag is het maandag, ik ben benieuwd hoe mijn klasgenootjes reageren als ik niet kom opdagen, omdat ik in het ziekenhuis lig. Waarschijnlijk kan het ze niks schelen, ik ben toch niet belangrijk. Ik ga rechtop zitten en klim uit mijn bed. Ik loop naar de deur en blijf staan in de opening. Ik kijk heen en weer of er nergens een dokter is, nou ja eigenlijk wel logisch het is vijf uur in de ochtend. Ik loop door de gangen en kijk om me heen, ik ben hier nog nooit geweest geen idee waar ik heen loop. Ik loop en loop en kom dan bij een grote ruimte, ik kijk om me heen, overal liggen dozen en piepschuim. Ik loop naar een stuk piepschuim en ga er in liggen, lekker rustig is het hier, helemaal niemand. Even voelt dit als de veiligste plek van de wereld. Ik wil niet naar huis, raast er door mijn hoofd. Al dagen lig ik te piekeren wat er gaat gebeuren, zouden ze me weer gaan pesten of achtervolgen? Ik weet het niet, straks kom ik op school en weet niemand het, of willen ze opeens vrienden zijn. Misschien zijn ze zo boos dat het erger word, alles gaat door mijn hoofd ik word er helemaal verdrietig van. Ik word duizelig van al dat denken en het is hier best wel koud, ik sta weer op en loop de ruimte uit, door de gangen, ik blijf lopen en lopen. Ik kom langs alle kamers, ik zie mensen met draadjes over hun hele lichaam of met gips over hun armen en benen. Mijn armen en benen voelen zwak, ik kom mijn kamer binnen en plof op mijn bed, het is hier zo saai. Niemand komt me opzoeken ik ben de moeite niet waard ofzo. Ik lig maar een beetje te liggen en doe niks.

Eindelijk daar is mama, ik kan aan haar merken dat ze erg chagerijnig is. Ze heeft blijkbaar haast, als we in de rij staan om af te melden is ze zo ongeduldig. Als we eindelijk aan de beurt zijn loopt ze een beetje te mompelen, ze meldt af en we gaan gelijk door naar huis. De auto staan ergens achter aan de parkeerplaats, het is buiten koud en het waait hard, daardoor is het nog veel kouder. Ik waggel achter mijn moeder aan naar de auto, "til je voeten is gewoon op!" Zegt ze geirriteerd. Ik gehoorzaam en loop geluidloos verder. Ze doet de auto open en ik gooi mijn tas achterin, ik ga voorin zitten en kijk uit het raam. Ik zie een oud stel dat heel langzaam de weg oversteekt en richting de ingang van het ziekenhuis lopen. Ik schrik een beetje als mama de auto start, snel rijd ze weg en vloekt een beetje als het stoplicht net voor haar neus op rood springt. Mama is echt niet vrolijk de hele weg is het stil