Wanneer stopt het?!

Ziekenhuis

Ziekenhuis

Ik voel rillingen over mijn lichaam, ik voel dat ik helemaal naar links en naar rechts word geslingerd. Ik doe nog even mijn ogen dicht totdat ik besef dat we rijden. Ik doe mijn ogen een beetje open, opeens hoor ik een luide piep in mijn oor. Ik ga rechtop zitten, tot zover dat lukt want ik val meteen weer terug achter over. De piep word harder en mijn hoofd bonkt heel hard, ik voel de barstende koppijn. Eindelijk gaan mijn ogen een beetje open, ik zit vast met gordels. Als ik om me heen kijk zie ik een man in een gele jas, eerst besef ik het nog niet maar als ik een monitor zie weet ik dat ik in een ambulance lig. Ik kijk naar de man in het gele jasje, hij loopt naar me toe en vraagt of het een beetje gaat. Ik snap niet wat ik hier doe, "Wat is er gebeurt?" vraag ik. "Dat leggen we je later wel uit" zegt de man, en ik voel dat de ambulance stopt. Er komt iemand naar achter lopen die waarschijnlijk heeft gereden. Hij zegt iets tegen de andere man die de hele weg naast mij stond, de man klikt de gordels, waarmee ik vast zit, los en zet de riemen van de wielen. Langzaam rijd de brancard naar de deuropening van de ambulance, "houd je maar even goed vast" zegt de man. Ik pak de onderkant van de brancard, en ik voel dat de brancard echt een heel stuk naar beneden zakt bij mijn voeten einde, langzaam rijden de mannen mij uit de ambulance. Het is buiten heel erg koud, voor mijn gevoel ook al is het zomer. Ik ben hier nog nooit geweest, ik woon hier ook pas net maar hier ben ik nog nooit gekomen. De mannen rijden me via een achteringang het ziekenhuis binnen, ze weten echt precies de weg. In mijn eentje zou ik geheid verdwalen, ze rijden naar de andere kant van het ziekenhuis, voor mijn gevoel. Als we opgegeven moment langs allemaal grote deuren lopen gaat er eentje open, er komt een vriendelijk uitziende vrouw uit. "hallo" zegt ze "wat heb jij dan gedaan?" zegt ze verschrikt, "ik weet het niet" zeg ik. De vrouw en de man kijken elkaar aan en de man fluistert iets in haar oor, ze knikt en pakt de brancard over van de mannen. We lopen een kamer binnen, en ze zet de brancard naast een bed en vraagt me of ik er in wil gaan liggen. Met veel pijn en moeite lukt dit, ze pakt een stoel en gaat naast me zitten. "Gaat het een beetje?" vraagt ze, "ja, alleen ik heb heel erge hoofdpijn" zeg ik, ze knikt en zegt "ik pak zo wel even een pijnstiller", ik glimlach terug. "Eerst ga ik je even schoonmaken want je zit onder het bloed" zegt ze, ik voel me best vies maar ik had het zelf nog niet eens gezien.

Tegenover mij staat een spiegel, ik kan net een klein randje van mezelf zien. Ik probeer een beetje op te schuiven maar dat doet veel zeer. Het duurt lang voordat de zuster terug komt, ik kijk een beetje om me heen. Verderop hoor ik een ambulance ik besef nog niet dat ik daar net zelf in lag. Ik kijk door het raam naar buiten, de lucht is blauw en ik hoor een vogeltje fluiten. Ik denk aan mijn vader, zou hij mij kunnen zien? Zou hij daarboven zitten? Terwijl ik naar buiten kijk komt de zuster binnen, "zo" zegt ze "hier is een teiltje water, kun je recht gaan zitten?", ik knik en kijk naar het teiltje. Ze pakt een washandje en wast voorzichtig het bloed uit mijn gezicht, het water is lekker warm en ze doet erg voorzichtig. Als alles schoon is geeft ze me een parachetemol en een glaasje water, dat verlicht de pijn zegt ze. Ik neem de parachetemol in en ga weer in bet liggen, dan komt ze binnen lopen met een infuus. "ik moet even een spuitje in je arm doen, dan kan het infuus aan je lichaam.

Als alle draadjes en alles vast zit, ga ik eventjes slapen. Opeens denk ik mama! Ik druk op het knopje met de zuster erop die ik van haar kreeg, dan kwam ze altijd zei ze. De zuster loopt mijn kamer binnen "waar is mijn moeder?!" vraag ik meteen. "Rustig maar die komt er aan, we hebben haar al ingelicht" de zuster glimlacht en loopt weer weg. Ik kruip onder mijn dekens en denk even na, ik ben ook best wel moe dus ik ga eerst maar eens eventjes slapen.