Wanneer stopt het?!

Saai...

EMMA"S P.O.V.

Saai...

Demi slaapt al, mij lukt het niet. Ik hou niet van ziekenhuizen, het ruikt er zo raar en al die aandacht. Het is bloedheet, echt zo'n bejaarden temperatuur, hier kan niemand toch in slapen? Ik heb honger en toch buikpijn tegelijk, alles is slecht opeens. Ik besluit de zuster te halen en te vragen of ik een pinnstiller of een boterham mag. Ik pak mijn afstandsbediening met al die leuke knopjes, ik druk op het knopje met een witje poppetje dat iets weg heeft van een zuster. Het lijkt wel alsof ze stond te wachten voor de deur, ze komt meteen binnen lopen, "wat is er?" Vraagt ze met een lieve stem. "Ik kan niet slapen..." Zeg ik, "ooh" zegt ze "wil je een pijnstiller ofzo." " ja graag" zeg ik, ze loopt weg. Ik staar naar het plafond, wachten duurt altijd zo lang. Ik laat mijn been uit het bed bungelen, teminste iets minder warm... Ik staar naar het plafond, nadenkend over mijn leven. Even kan ik geen leuke dingen meer verzinnen, ik doe even mijn ogen dicht, er rolt een dikke traan over mijn wang. Ik voel hem op het bed plonsen, een soort dreun lijkt het wel. Ik voel me ziek, alles doet zeer en ik heb honger. Ik doe mijn ogen weer open, ik vraag me af waar die zuster nou blijft. Mijn ogen gaan langzaam dicht, ik probeer ze nog open te houden maar uit eindelijk val ik in slaap.

Ik hoor gebonk op de deur "kom binnen" roep ik, nou ja roepen kun je het niet noemen. Er komt een karretje binnen met brood erop, een man die het karretje duwt vraagt wat ik wil. "Een boterham met jam, kan dat?" Vraag ik, "ja hoor" zegt de man glimlachend. "Wat wil je erbij drinken. We hebben melk, karnemelk, jus d'orange en ranja." "Ik wil wel een beetje melk" zeg ik, op de hoop dat het hard genoeg is dat hij het kan horen...

Ik neem een hap van mijn boterham, ik proef helemaal niks het is smerig, gewoon een beetje kauwen op een stukje klei, zo voelt het. Ik kauw en kauw en slik het zo snel mogelijk door, de rest van de boterham gooi ik weg. Ik verveel me, wat kan ik nou toch doen... Ik pak mijn schermpje voor me en ga even televisie kijken, er is niet echt veel op televisie toch vind ik uiteindelijk een programma dat me leuk lijkt. Het gaat over mensen die aangevallen zijn door een haai, best interessant. Maar als er te veel bloed in beeld komt, haak ik af. Ik doe mijn schermpje weg, precies op dat moment komt mama binnen. "Ach lieverd" roept ze en ze rent naar me toe en blijft me maar knuffelen, zo fijn om mijm moeder weer te zien en om haar geur weer te ruiken. Het klinkt raar maar toch heb ik het gemist. Ze komt naast me zitten, op het randje van mijn bed. Ik zie een traan in haar ooghoek, langzaam kruipt hij via haar wangen naar beneden, zo langzaam en de traan is zo dik. Langzaam loopt de traan naar het randje van haar gezicht en gelijd als het ware langs haar gezicht naar haar kin, alsof hij zo lang mogelijk wil blijven. De traan valt op mijn bed een nat plekje blijft over. Langzaam doet ze haar mond open maar er komt geen geluid uit, ik voel zelf ook de tranen in mijn ogen. Ik geef haar een knuffel voor zover ik overeind kan gaan zitten, ze fluisterd in mijn oor "lieverd, ik hou van je..." Elkaar knuffelent zitten we allebei te huilen, niet hard maar een beetje snikkend. Ik hoor de klink van de deur naar beneden gaan en voetstappen in de kamer, "mama wil me los laten, maar ik wil haar het liefst voor altijd blijven vasthouden, ze mag niet meer weggaan. Toch laat ze los, ze pakt een zakdoekje uit haar tas en veegt haar tranen weg. Er staat een lange man in de kamer, waarschijnlijk een dokter want waarom zou hij hier anders zijn. Ik pak de afstandsbediening die langs mijn bed klungeld, ik doe mijn bed ietsjes omhoog, techtovereind zitten lukt nog niet helemaal. "Zo..." Zegt de dokter met een zucht en gaat zitten. "Alweer een beetje bekomen van de schrik?" Vraagt hij me vriendelijk, ik knik. "Maar, wat is er precies gebeurt...?" Vraag ik, eigenlijk weet ik het antwoord al een beetje maar ik wil alles precies uitgelegt hebben en weten wat er is gebeurt. "Dat weet ik niet precies, we werden gebeld door een vrouw die jou had gevonden bij het kanaal. Ze wist niet precies of je dood was, dus ze belde meteen de ambulance. En toen kwamen wij..." Ik voel de stekende pijn in mijn rug, ik voel met mijn hand over mijn rug. Heel voorzichtig,"auw" zeg ik zacht, ik voel lijnen op mijn rug, hele rare bolle lijnen. Ik kijk weer naar de dokter, en zeg "ik wil weten wat er is gebeurd!" Zeg ik een beetje op zo'n verwende toon. "Ja maar de dokter weet het toch ook niet." Zegt mijn moeder een beetje geirriteerd. De dokter kucht en zegt "kun je je echt niets meer herrinneren?" "Uhm..." Ik kijk naar het plafond op de hoop dat er inspiratie in me op komt, "nou nee eigenlijk weet ik niks meer..."

We zitten nog een tijdje in mijn kamer, mijn moeder en de dokter zitten te praten over kleine dingetjes die ze gaan doen met mij enzo. Na een tijdje heb ik geen zin meer om te luisteren, ik doe mijn ogen dicht al wetend dat ik toch niet in slaap ga vallen. Opeens schiet iets me te binnen "wanneer mag ik naar huis?" Roep ik gewoon door alles en iedereen heen, ze kijken me verstoord aan. "Ik denk over 4 dagen dat je wel weer naar huis kan, maar je moet dan wel heel rustig aan doen!" Zegt de dokter, ik knik en laat me weer met een plof in mijn kussen vallen. Demi is ook nog steeds bezig met haar behandeling dus ik moet maar wachten. Ik rek me een keer uit en grinnik even, opeens voel ik de stekende pijn in mijn arm en rug. "Dokter, mag ik misschien een pijnstiller?" Vraag ik heel verlegen, zo ben ik totaal niet. "Ja hoor, en trouwens noem me maar 'dokter René'" en hij geeft me een knipoog. Hij loopt weg en gaat een pijnstiller halen, hoop ik tenminste. Mijn moeder staart uit het raam en zegt helemaal niks, lekker gezellig...