Wanneer stopt het?!

Waarom?

P.O.V. Beau

Waarom?

s'Avonds als ik thuis ben, ga ik meteen

door naar boven. Ik loop naar de badkamer en kijk in de spiegel, er springen tranen in mijn ogen. "Waarom perse ik?" zeg ik tegen mezelf al huilend "heb ik dit verdiend?" ik huil gewoon keihard en schreeuw: "WAAROM?!" Ik huil en huil en kijk naar mijn arm er zit nog steeds allemaal brandwondjes van de sigaretten. Ik kijk in de spiegel naar mijn lelijke rode gezicht, mijn mascara is helemaal uitgelopen, er lopen allemaal zwarte strepen over mijn wangen. ik pak een washandje en maak mijn gezicht schoon, ik strompel nog snikkend naar mijn slaapkamer en kruip in mijn bed. Als ik heb gehuild kan ik heel lekker slapen, ik ga lekker onder mijn dekens liggen en val bijna meteen in slaap. Ik word pas wakker als mijn moeder op mijn bed zit en me zachtjes wakker maakt. "waarom lig je in bed?" vraagt ze, "oow" zeg ik "ik was best wel moe" "kom je er wel zo uit we gaan zo eten" zegt ze. Ik knik, ze loopt weer naar beneden. Ik ga op mijn rug liggen en denk na, over waarom ze dit doen en waarom perse mij? ik bedenk wat er fout aan mij is maar ik kan niks verzinnen. ik stap uit mijn bed, als ik op de overloop strompel ruikt het al helmaal naar pizza, mmm daar had ik echt zin in.

Tijdens het eten ben ik stil terwijl mijn moeder onderuit kletst over hoe geweldig haar nieuwe werk is en dat ze zulke leuke collega's heeft. ik ben blij voor haar ze is gelukkig niet meer zo verdrietig als toen papa net dood was. Toen lag ze alleen maar in bed en kookte ze bijna nooit ze was alleen maar verdrietig, ik vond het ook moeilijk want ik moest alles zelf doen. Gelukkig is dat nu voorbij, "en hoe was jou dag?" Vraagt ze opeens, ik besluit niks te vertellen over het gepest want ik wil niet dat ze zich zorgen gaat maken of dat ze er iets aan gaat doen, dan word het alleen maar erger en erger. "nou?" zegt ze "ja" zeg ik "wel leuk, ik ben bij Emma geweest vandaag, die had haar been en arm gekneusd dus kon ze niet naar school. "wat sneu, hoe kwam dat?" vraagt ze "ehm... geloof dat ze afgesneden werd door een auto en toen van haar fiets is gevallen. "He, wat is dat op je arm!" Zegt mijn moeder verbaast. Ik kijk naar de brandwond op mijn arm, wat moet ik nu weer verzinnen. "een bovenbouwer was aan het roken en toen liep ik tegen ze sigaret aan." verzin ik even snel, hopend dat ze erin trapt. "Doet het erg veel zeer?" vraagt ze "anders gaan we even naar de dokter hoor" "mam" zeg ik "ik ben niet zo'n watje. Ik hoef niet naar de dokter" "oké, dan niet" zegt ze.

De pizza smaakt opeens helemaal niet zo lekker, m'n moeder ratelt maar door totdat opeens de bel gaat. "Ik doe wel open" zeg ik snel terwijl ik al bijna in de gang ben. Ik doe de deur open maar er is niemand ik kijk om me heen. Ik zie echt niemand, als ik naar de grond kijk ligt er een brief, ik pak de brief en stop hem onder mijn shirt en loop weer naar de woonkamer. "wie was dat?" vraagt mijn moeder "ik denk gewoon wat kinderen die belletje tring doen" zeg ik.

"Mag ik van tafel" vraag ik wanneer ik denk dat mijn moeder uit gepraat is. "ja hoor, ga maar ik ruim wel even af" yes denk ik en ren naar boven. ik ga op het randje van mijn bed zitten en bekijk de envelop, van wie kan hij zijn? Ik heb al een vaag vermoeden als ik hem wil openen, gaat de telefoon. Ik leg de envelop op mijn bureau en ga op het geluid van de telefoon af. Hij ligt in de badkamer, ik kijk naar het nummer 'anoniem' staat er. Ik besluit gewoon op te nemen. "ja Hallo met Beau" op de achtergrond hoor ik alleen geruis. "Beau..." klinkt het dan opeens, de stem klinkt bekent. "ja?" zeg ik. "heb je de envelop al open gemaakt?" vraagt de gene aan de andere kant van de lijn. "nee" ik weet niet nog steeds niet wie dit is. "wie ben je?" vraag ik. Op dat moment word er opgehangen, wat raar denk ik. Ik ga op mijn bed liggen en nadenken, wie kan dit zijn. ik pak de envelop en bekijk hem aandachtig, er zit een brief in. De envelop is rood en het handschrift ken ik niet. Ik besluit hem open te maken...