Wanneer stopt het?!

Ik wil niet meer!

EMMA'S P.O.V.

Ik wil niet meer!

"Màààm" komt er met een schor en zacht stemmetje uit mijn mond. Overal voel ik pijn, zelfs ademen doet erg pijn. Mijn rechteroog gaat niet open het is nog helemaal dik, als ik op de klok kijk kom ik er achter dat het al twaalf uur is. Ik probeer mijn bed uit te komen, als ik eindelijk rechtop zit voel ik overal pijn. Volgens de dokter had ik in mijn armen en benen van alles gekneusd en moest ik vooral rustig aandoen. Ik geef een harde kreun als ik mijn bed uit stap, ik doe mijn sloffen aan en schuifel vooruit. De trap aflopen doet het meest pijn van allemaal, elke stap doet zeer en ik voel alles bonken en dreunen. Als ik beneden kom zit mijn moeder op de bank "Emma..." Zegt ze "wat is er gebeurt?" "Mam" zeg ik "ik weet het niet meer" zeg ik met een diepe zucht. Dan zegt ze opeens "toen ik naar mijn werk fietste zag ik je fiets staan bij het weiland en jij lag buitenbewustzijn in het gras. Ik heb school afgebeld en de hele ochtend vrij genomen voor jou" ze kijkt me aan en opeens schiet hem me weer te binnen, dat Isabelle en Evi me op hebben gewacht en me weer hebben geslagen en geschopt. Ik zeg maar niks tegen mijn moeder ze gaat zich alleen maar meer zorgen maken anders.

Als ik een half uurtje beneden op de bank lig televisie te kijken komt mijn moeder beneden "Schat" zegt ze "ik ga nog even werken. Jij red je wel toch?" "Ja mam" zeg ik. Ze legt een paar aspirines naast mijn bed ook wat water ze geeft me de afstandsbediening zodat ik de tv aan kan doen. Ze legt een paar boterhammen met hagelslag neer zodat ik niet hoef te lopen. Ik wil mijn arm strekken om een beetje water te pakken, ik kan mijn arm niet eens gebruiken ik kan alleen liggen. Alles doet pijn "waarom ik!?" Schreeuw ik keihard "waarom moeten ze mij toch altijd hebben" en ik barst in huilen uit. "Alles doet pijn, laat me met rust!" Ik kan alleen maar heel hard huilen de tranen lopen over mijn wangen, ze smaken zout. Ik huil en huil ik kan niet meer stoppen.

Na een half uur ben ik nog een beetje aan het snikken, als ik de voordeur open en dicht hoor gaan, roep ik "Heey mam" geen antwoord... Dat is raar, als ze na vijf minuten nog niet binnen is gekomen begin ik een beetje bang te worden. Ik kan niks en de telefoon ligt in de keuken. Ik lig helemaal te trillen op de bank, wat moet ik nou doen? "Aaahh" gil ik, de telefoon gaat maar ik schrok zo erg. Ik kruip onder de dekens, dan gaat de deur van de woonkamer open. Ik durf niet te bewegen en houd mijn adem in, ik hoor voetstappen... Van twee of drie mensen denk ik. Ik heb geen idee of het mannen of vrouwen zijn, ik knijp mijn ogen stevig dicht en doe alsof ik er niet lig.

Op gegeven moment word ik wakker en heb ik geen idee of ik het heb gedroomd, ik kijk om me heen en alles ziet er normaal uit voor mijn gevoel. Ik ben nog steeds heel bang en ben helemaal in de war, ik denk: oke, ik ga gewoon heel snel naar de keuken en pak de telefoon. Dus ik sta op maar dat gaat nogal lastig...alles doet zeer ik draai eerst op m'n zij zodat ik zo ongeveer van de bank kan rollen, als ik opsta kraken al mijn botten. Ik waggel naar de keuken, als de deurbel gaat. Ik zucht en loop dan maar eerst naar de deur, als ik de deur opendoe ligt er een briefje maar er staat niemand, ik kijk nog even om het hoekje van de deur maar ik zie echt niemand. Ik loop weer naar de keuken, met heel veel pijn en pak de telefoon. Ik waggel weer naar de bank en laat me gewoon neer vallen.