Kirlettiğim çiçekleri tutuyorum
şimdi parmak uçlarımla.
Haketmediler herkes gibi, masum görünmeyi.
Bende acımadıkları gibi bana, kopardım onları tırnaklarımın uçlarıyla.
Atıverdim zihnimdeki katranın içine onları.
Çırpındılar önce can havliyle,
sonra onlarda anladı kurtuluşun olmadığını.
Aldım tekrar parmaklarımın uçlarına onları.
Yakışırlardı kirli parmak uçlarına kirli bedenleri.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yalnızlık Mesaisi
PoetryKaranlığımdan beri sonsuz maviye ne zaman baksam, gözüm hemen seni arar; şehir ve semtlerimin yoksunluğunda gözlerim dolardı. Oturduğum banktan uyuşmuşca kalkar, sakince kırıklığım boyunca yürür, sonra geceyi biz geçe yalnızlığıma geri dönerim. Ne z...
