Aklım gelip geçenlerle dolu.
Trenlerle meselâ.
Boş vagonları dolduran insan kütleleriyle.
Tren denince aklıma elvedalar geliyor.
Ardlarda bırakılan insanların vedaları geliyor aklıma.
İnsan ister istemez hüzünleniyor elbetteki.
Lakin ben ne üzülüyorum ne de hüzünleniyorum artık.
Çok alıştım yalnızlığıma.
Sen yokken o vardı çünkü yanımda.
Kol kanat edindim yalnızlığımı.
Onunla budaklandı içimdeki küçük kız.
Ve selam olsun sana, bunun içindir içimdeki hırs.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yalnızlık Mesaisi
PoetryKaranlığımdan beri sonsuz maviye ne zaman baksam, gözüm hemen seni arar; şehir ve semtlerimin yoksunluğunda gözlerim dolardı. Oturduğum banktan uyuşmuşca kalkar, sakince kırıklığım boyunca yürür, sonra geceyi biz geçe yalnızlığıma geri dönerim. Ne z...
