Ulu orta gelen bir yalnızlık çöktü gecemin karanlığında.
Çoğu senin cesedin yitirilmiş zamanlarımın.
Vaveylanı, yalvarışını ve sonrada benden elvedanı seyrettim.
Şimdi bir mutluluk ölüsüyle yan yana yaşıyor içimdeki gülen çocuk.
Ellerinde kollarında kocaman katıksız mutsuzluk.
Ve biz üzülmeyi değil de gülmeyi unuttuk.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yalnızlık Mesaisi
PoetryKaranlığımdan beri sonsuz maviye ne zaman baksam, gözüm hemen seni arar; şehir ve semtlerimin yoksunluğunda gözlerim dolardı. Oturduğum banktan uyuşmuşca kalkar, sakince kırıklığım boyunca yürür, sonra geceyi biz geçe yalnızlığıma geri dönerim. Ne z...
