Kamerin ışıkları doldururken boş sokakları,
semayı dinlerken,
elimde körpe bir kalemle bir kağıt.
Yazıyorum yine,
hem sana hem bana.
Bize diyemiyorum.
Niyesi malum.
Sen beni bilmezsin,
bense seni içlerini öpmek istediğim avuçların kadar iyi bilirim.
Bilirim,
bilirim ama,
matem kaplamış ya dört bir senimi; canım acıyor yinede.
Bir olmuşa birde sana çare yok artık bende.
Nereye baksam bir sessizlik,
bir sensizlik var içimde.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yalnızlık Mesaisi
PoesíaKaranlığımdan beri sonsuz maviye ne zaman baksam, gözüm hemen seni arar; şehir ve semtlerimin yoksunluğunda gözlerim dolardı. Oturduğum banktan uyuşmuşca kalkar, sakince kırıklığım boyunca yürür, sonra geceyi biz geçe yalnızlığıma geri dönerim. Ne z...
