Οι μέρες κυλούσαν τόσο γρήγορα.. τα συναισθήματα μου για τον Θανάση γίνονταν ολο ενα και περισσότερα.. Ο χρόνος που έμενε για την αποχώρηση μου στην Θεσσαλονίκη λιγόστευε.. Δεν είχαμε πολυ καιρό, το πολύ μια βδομάδα! Δεν είχαμε συζητήσει για αυτό το θέμα, οπότε πήγαινα να ξεκινήσω αυτη τη κουβέντα, το απόφευγε. Και δηλαδή κακό είναι που θελω να είμαι σίγουρη για το τι θα συμβεί; Ισως εκείνος δε θελει να συνεχιστεί.. έιναι μεγάλη απόσταση.. και πολύς χρόνος που θα είμαστε χώρια. Σήμερα έκλεισα και το σπίτι που θα μείνω, μαζι με άλλες δύο συμφοιτήτριες μου.. Το σπίτι ειναι αρκετά μεγάλο και βολικό για δυάρι, στο κέντρο και κοντά στο Πανεπιστήμιο. Απ την μία πλευρά, ηταν και είναι όνειρο μου να σπουδάσω κτηνιατρική και χαίρομαι που μου δόθηκε η ευκαιρία να το πραγματοποιήσω.. Δεν θα είναι και τοσο άσχημα, αν εξαιρέσω τον Κυριάκο που θα είμαστε στην ίδια πολη, στο ιδιο Πανεπιστήμιο και στα ίδια μαθήματα.. πωπω, μπελάς!
...
-Καλημέρα μωρό μου!
Λέει ο Θανάσης καθώς μου ανοίγει την πόρτα.. κάθε πρωί εδω και μια βδομάδα πήγαινα σπίτι του.
Πήγα στο δωμάτιο του όσο εκείνος ετοίμαζε καφέ και πρωινό στη κουζίνα.. ήμουν πολύ χαρούμενη κάθε φορά που το έκανε αυτο, όσο ήμασταν φίλοι ποτέ δε με φρόντιζε τόσο.
-Τι ώρα ξύπνησες; (του λέω και πίνω μια γουλιά απ 'το freddo μου)
-Δε κοιμήθηκα (λέει με άνετο ύφος)
-Δε κοιμήθηκες; και τι έκανες;
-Σκεφτόμουν. Αμέσως εσύ να ζηλέψεις..
-Τι σκεφτόσουν; (λέω με αρκετή περιέργεια)
-Πολλά.. Ηταν μια νύχτα πολλών σκέψεων και αποφάσεων.
-Με τρομάζεις! (αφήνω κάτω τον καφέ), τι αποφάσεις πήρες δηλαδή;
-Ηρέμησε.. δεν έχω σκοπό να σε χωρίσω.
-Και τότε; Πες μου, μη με σκας!
-Απλά μέχρι χθες ήμουν πολύ προβληματισμένος που θα φύγεις..Τώρα όμως είμαι σίγουρος για εμένα ..και για εμάς.
-Τι εννοείς; (μου ξεφεύγει ενα χαμόγελο)
-Εννοώ καρδιά μου πως οτι και αν γίνει, απ την στιγμή που είμαι σιγουρος για τα αισθήματα μου..και τα δικά σου, δε μπορεί να μας χωρίσει τίποτα.. ούτε καν η απόσταση.
(Επικράτησε μισό λεπτό σιωπής)..
-Θα είναι δύσκολο το ξέρω, όμως θέλω να προσπαθήσω γι αυτό.. άλλωστε θα βρισκόμαστε και θα μιλάμε κάθε μερα. Στο μονο που δε βρήκα λύση είναι στο θέμα με τον Κυριάκο.. τι θα κάνω αν σε πειράξει; θα πρέπει να έρχομαι κάθε μέρα εκεί για να ειμαι σιγουρος ή θα πρέπει να πάρει ένα μάθημα τώρα, ώστε να μην τολμήσει ουτε καλημέρα να σου λέει!
-Θανάση ξέρεις πολύ καλα πως δε θα τον αφήσω να μου κάνει κάτι, δεν χρειάζεται να ανησυχείς γι αυτό.
-Δεν θα σου ζητήσει την άδεια για να σου κάνει κακό, μην ξεγελιέσαι.
-Καλά, μπορεί να έχεις και δίκιο.
-Εχω. (λέει κάπως απότομα)
-Είσαι σίγουρος για την απόφαση σου;
-Είμαι, εσύ;
-Εγω; Εννοείται εγώ!
Με φιλάει και με παίρνει τόσο δυνατά αγκαλιά που ένιωθα τους παλμούς της καρδιάς του να χτυπάνε σε υπερβολικά γρήγορο βαθμό, ποιο γρήγορα και από την δικη μου. Ισως αυτό ήταν το ξεκίνημα μιας νέας ζωής, με αρκετές δυσκολίες στην αρχή αλλά με προβλεπόμενο happy ending.
-Κλαις; (του λέω, αφήνοντας τον απ την αγκαλιά μου και κοιτάζοντας τον στα μάτια)
-Οχι, δάκρυσα απλά.. (λεέι σιγανά και σκουπίζει το μάτι του με τα δάχτυλα του)
-Αγάπη μου, πόσο τυχερή είμαι που σε εχω δίπλα μου! (του λέω και του χαϊδεύω το πρόσωπο)
-Κρίμα που καταλάβαμε αργά ότι πρέπει να είμαστε μαζί.. (η φωνή του είχε γίνει βραχνή)
-Οχι, ολα στην ωρα τους έγιναν.. τώρα πρέπει να αποδείξουμε πως είμαστε ικανοί να κρατήσουμε αυτην την όμορφη σχέση όμως, θα τα καταφέρουμε;
-Θα τα καταφέρουμε..(λέει και μου φιλάει το χέρι)
*Θα τα καταφέρουμε*
