Η μέρα του αποχαιρετισμού είχε πλέον φτάσει. Απο εδώ και πέρα έπρεπε να αποδείξουμε πως ολες οι υποσχέσεις που δώσαμε ειναι αληθινές και όχι λόγια του αέρα.. Την Μυρτώ την ειχα αποχαιρετήσει ηδη πριν δυο μέρες, ειχε φύγει και εκείνη για την δική της φοιτητική ζωή..Στο σπιτι επικρατούσε μια παράξενη ησυχία, μια θλίψη για την αποχώρηση μου.. και επειδή τοσο καιρό τους ειχα παραμελήσει τελείως. Δεν χαιρόμουν που θα φύγω, δεν ημουν έτοιμη γι αυτην την μέρα.. Κι όμως έπρεπε να φανώ δυνατή, για εμένα και ποιο πολυ για τον Θανάση.
...
*5 ώρες πριν την αποχώρηση.. χτυπάει το κουδούνι του σπιτιού μου*
-Αγάπη μου, μη φύγεις! (Λέει η Μαίρη καθώς ορμάει πάνω μου)
Την έσφιξα στην αγκαλιά μου με οση δύναμη ειχα... η κολλητή μου, που πλέον περνούσε την ποιο σημαντική φαση της ζωής της, μαζί με το αγόρι της.. θα έμενε μόνη. Πώς γίνεται αυτο; Εγω, η Μυρτώ και η Μαίρη ..χιλιόμετρα μακρυά! Δεν έχει ξανά γίνει για μεγάλο διάστημα.. και αν χαθεί η φιλιά μας; Δε θέλω ουτε να το σκέφτομαι.
Καθήσαμε σχεδον μια ώρα και συζητάγαμε για τα πάντα.. στο τέλος μου έδωσε την αγαπημενη μου μπλούζα της που παντα την παρακάλαγα να μου την δανείσει.. η γλυκιά μου!
...
Ειχα κανονίσει ολες τις εκκρεμότητες και ολα τα πράγματα που θα έπαιρνα μαζι μου.. ήμουν προετοιμασμένη, αλλα οχι έτοιμη.
Λιγο πριν κλείσω την πόρτα για να παω στον Θανάση, ο οποίος θα με πήγαινε ως το αεροδρόμιο με το αμάξι του πατέρα του, φίλησα τους γονείς μου που κλαίγοντας με αποχαιρέτησαν γλυκά δίνοντας μου ένα μικρό φυλαχτό με μία κουκουβάγια πάνω.
...
-Πως νιώθεις; (λεει ο Θανάσης.. Μετα απο λίγα λεπτά σιωπής που επικρατούσαν στο δωμάτιο).
-Δεν ξέρω.. (Παίρνω μια βαθια ανάσα), είμαι λιγο χαμένη νομίζω..
Ο Θανάσης με κοίταζε με ύφος κουρασμένο.. λες και ειχε να κοιμηθεί τέσσερις μερες.
-Σε έναν μήνα θα έρθω να σε δω. (Λεει προσπαθώντας να σπάσει την αμήχανη σιωπή που επαναλαμβανόταν).
-Με την σχολή σου τι θα κάνεις;
-Θα συνεχίσω..
-Εντάξει.. (Λέω και παρόλο τις άσκοπες προσπάθειες, βυθίστηκαμε και πάλι στην σιωπή).
...
-Θα με περιμένεις; (λεει προσπαθώντας να κρύψει τον φόβο του).
-Μην τα κάνεις τοσο τραγικά τα πράγματα..
-Ναι, δίκιο εχεις.
*Αγκαλιαζόμαστε σφιχτά και για 2-3 λεπτά μένουμε ετσι..μέχρι που ακούγεται ο ήχος μιας φωνής η οποία έλεγε ότι το αεροπλάνο για Θεσσαλονίκη έφευγε σε λιγα λεπτά.*
-Θα είσαι συνέχεια μαζι μου. (Του λεω)
-Θα είμαι.. Και θα είσαι.. (Λεει και με ενα γλυκό, τρυφερό φιλι με αποχαιρετάει).
Και τωρα είναι η στιγμή που οι δρόμοι μας χωρίζονται πολύ μακρυά ο ένας από τον άλλον και για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ισως ειναι μια δοκιμασία ολο αυτό, κάποιος μας δοκιμάζει για να δει αν αντέξουμε..αν αξίζει να αντέξουμε... Αν, αν, αν.. Ποσο με κουράζουν αυτες οι σκέψεις.. Πόσο πολύ μεγαλώνει το βάρος καθώς απομακρύνομαι απο κοντά του.. Δεν γυρνάω να τον κοιτάξω, είναι άσκοπο ..
...
Το αεροπλάνο εχει απογειωθεί εδώ και λίγα λεπτά μαζι με το σώμα μου, μα η ψυχή μου έχει μείνει πίσω στο αεροδρόμιο, δίπλα στον Θανάση.. Θα μου πάρει λίγο καιρό να συνέλθω μάλλον.. Και θα είναι και δύσκολο. Ειδικά τωρα που ο Κυριάκος θα ειναι καθε μέρα στο περιβάλλον μου.. Δεν ξέρω ..βαζω ακουστικά.. Και σκέψεις τελος.. Για την ώρα..
