Kutsal Kan

1.bölüm

İnsanlar ikiye ayrılırdı. Birincisi düştükleride onlara uzanan eli tutanlar. İkincisi ise düştüklerinde kendileri kalkmayı bilenlerdi. Bense düştüğümde ne bana uzanan bir el görmüştüm ne de kendi çabalarımla kalkmayı denemiştim. 19 yıldır düştüğüm yerden kalkamamış, aksine yerlerde yuvarlanmıştım.

Parmak uçlarımdan, saç diplerime kadar yalnızlığı hissediyorum. 19 yaş günümde kendime aldığım pastayı tek başıma üflemiş ve yanlızlığımı bir nebze de olsa çikolatalı pasta yiyerek gidermeye çalışıyordum.

Daha ben 3 yaşındayken annemin ve babamın beni yurda bırakmasından sonra tek başıma geçirdiğim şu yalnızlık depresyonları ruhumu uçuruma sürüklemeye yetiyordu.

Eski tahta sandalyeden yavaşça kalktım ve kendi kendime para biriktirerek aldığım üzerinde "İyki doğdun Vera" yazan pastayı hüzünle buzdolabına koydum.

Eski evimin gereğinden daha eski mobilyalarına bakarak pencereye geçtim. Sarı ışık odayı aydınlatmakta yetersiz kaldığı gibi koridora da uzanmıyordu. Eski pencereyi açaram yıldızlara baktım ve  gözletimi kapatarak dilek diledim "umarım.. Umarım benim de bir ailem olur"

Gözlerimi açtığımda eş zamanlı olarak bir damla yaş gözümden intihar etti. Yavaşca gülümedim ve pencereyi kapattığım anda elektirikler gitti. Arkamı dönmeden ensemde hissettiğim nefes bedenimin kaskatı kesilmesine neden olurken kalbim adrenalin ve korkunun ekisiyle gereğinden fazla hızlı atıyordu.

"Güzel kokuyorsun." dedi tok bir erkek sesi. Gözlerimi sıkıca yumdum ve yutkundum.

"Kanının akışını hissedebiliyorum" dedi aynı erkeksi ses ve yutkunma sesi duyuldu.

Korkudan yaprak gibi titrerken hala arkamdaydı.

"Be- benden ne istiyorsun. Lütfen bana zarar verme" korkudan kekelemem onun hafifçe gülme sesi çıkarmasını sağladı.

"Sana zarar vermeyeceğim." diye fısıldadı. Dudaklarımın üzerine kapanan beyaz bezle çırpınsam da uyuşturucu etkisine dayanamayarak onun kucağına düştüm. Gözlerimi kapatmadan önce gördüğüm tek görüntü gece siyahı gözleri olmuştu.