Geneva- Fiercer

4: Home Late

Isang malakas na katok ang nagpagising sa akin. Malakas, galit at patuloy na ginagawa ang nagpabuka ng aking mata. I can see the sunlight's reflection passing through the curtains and the noise outside- streets, the cars and people talking and passing by.

Hinanap ko ang ang aking pampaa sa baba. Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako rito sa kahihintay sa kanya. I watched the wall clock hanging on the right side of the TV. Pasado alas 6 na at ngayon pa siya umuwi.

"Ano ba Geneva, open the door damn it. Kanina pa ako rito." malakas na kabog at galit na tinig na naman ang ginawa ko sa kanya. Sa ganoong tono ng boses, alam kong lasing na naman ito kaya naumagahan na ng uwi. Kung minsan ay tinatawagan na nga ako ng kasama niya sa opisina para lang kunin siya.

"Hindi mo ba ako bubuksan o sisirain ko itong pinto ng bahay?" nakakatakot na sabi niya kaya madali akong pinagbuksan siya ng pinto.

Nang mabuksan ay galit na galit na mukha ang nakatambad sa akin. "What the hell were you doing at halos ay ilang oras mong di mabuksan ang pinto ha?"

"Sorry Miguel. Hindi kita narinig kanina. Nakatulog ako rito sa sofa dahil sa kahihintay sa iyo." I got his bag from his shoulder and he went directly to the sofa and sat on his relaxing position.

Pinisil-pisil niya ang ulo at pinikit ang mata. "Ganoon naman pala eh, bakit ang tagal mong nakabukas? Hindi naman siguro kalayuan ang pinto sa sofa diba, ang sabihin mo hindi mo na ako gustong pagbuksan ng pinto !!!"

"Hindi totoo iyan." nakatayo ako may malapit sa kanya. "Nakatulog lang talaga ako. Ano ba ang nangyari at ngayon ka lang nakauwi?" tanong ko sa kanya.

Ipinako niya ang tingin sa akin at maitim na mukha ang iginanti niya sa akin. Hindi niya gusto ang tinatanong ko siya ng mga bagay-bagay na may kinalaman sa opisina niya at sa kung ano man ang ang ginagawa niya.

Kung hindi galit at sakit ang aabutin ko, ay tiyak na gagawin niya ulit ang ginawa niyang hindi pag-uwi sa akin ng tatlong araw dahil sa pangungulit ko sa kanya kung saan siya galing at ganoong oras na siya umuwi. He hated me whenever I asked him those kaya minsan hindi na ako nagtatanong.

"Ano bang paki mo nasa trabaho ako. Nagtratrabaho ako para may ipakain sa iyo diba? Kunsabagay hindi mo naman ako maiitindihan kasi nandito ka lang at nagrerelax habang ako ay mudmod sa trabaho diba?" madiin niyang sagot na labis akong nasaktan.

"That's not true," sayaw ko sa kanya. "I told you that I wanted to be back on my Dad's company para naman hindi ako maging pabigat sa iyo but you don't want to!"

"Yeah. I don't want to because ayokong may masabi sila sa akin. I married you at pasan ko na ang responsibilidad na iyon." hinarap niya ako. "So don't tell me and ask me if what I wanted to do with my life Geneva, cause you are just a fucking wife. You know that?"

Nasasaktan na ako sa mga sinasabi niya. Asawa lang ako, isang asawang tagaluto niya, tagasunod at isang sex slave? Ganoon na ba ngayon ang descripsiyon niya sa isang asawa ngayon? Isang Fucking wife na dapat gawin ang lahat para sa kanya.

Ang sakit isipin how he used to beg at me and ask me to get married on him, those things he did para maging kanya lang ako and look how he changed? Ilang ulit niya ba akong sasaktan dahil lang sa pangyayaring alam kong matagal ko pang hindi nababayaran at kahit hanggang iyon ay hinding-hindi ko makukuha sa kanya ang kanyang kapatawaran?

"You still can't forgive me Miguel, can't you?" maluha-luhang sabi ko sa kanya. "I know it was really my fault. Like how Tristan lost but kahit ako ay nasasaktan rin because you know how much Tristan means to me."

"Tristan has nothing to do with this." mabilis niyang nahawakan ang dalawang braso ko at diin na tinali ito sa kanyang dalawang kamay. "Don't you ever drag Tristan's name here Geneva."

"That's why I am asking you an apology Miguel, I am really am. Ilang ulit mo bang dapat ipamukha sa akin ang kasalanang alam kong kahit kailan ay hinding-hindi ko mababayaran sa iyo." hikbi at walang lakas na sabi ko sa kanya.

Nilihis niya ang kanyang mga matang hindi sumagot sa akin. I know he's still in pain, he is still wanting to make me pay back the pain he felt at kahit ilang taon na kaming nagsasama alam kong walang kahit isang pursyentong kapatawaran ang namumuo sa puso niya.

Tumayo siya sa akin at iniwan akong papuntang kwarto. I directly followed him at paharap na ipinaharap siya sa akin. Hinding-hindi ko na makakaya ang mga ginagawa niyang paraan para magbayad ako sa kanya. Hindi lang naman kasi siya ang nasaktan pati ako rin. I was the mother and I am still kaya ang sakit ipamukha niya sa akin na ako talaga ang may kasalanan.

"Tell me, did you regret on marrying me Miguel, do you?" hindi na ako makapagtimpi kaya kung ano man ang sagot niya sa tanong ko ay tatanggapin ko iyon kesa sa mabaliw ako rito sa kaiisip kung ano ang dapat kong gawin para sa kanya.

Because honestly, I don't know what's my place on his life and him anymore.

"Stop it Geneva." he exclaimed at tinalikuran na naman ako.