Geneva- Fiercer

25: Stranded

Nakaupo ako sa isang higaan sa may deck kung saan kami nagpapainit sa mga kumot. Siya ay nasa paanan ko o nasa sahig lang pero nakapulot na rin siya ng kumot na binigay ko sa kanya kanina. Ramdam naming dalawa ang lamig at ang paggalaw-galaw ng sinasakyan namin.

Natatakot pa rin ako pero hangga't nandyan siya at may kasama ako- mapanatag medyo ang aking loob. Nakakaawa siyang panoorin sa sahig na nakaupo, malamig kaya sinabihan ko siyang tumabi sa akin.

"Lucas .. you can just .. sit here beside me." I suggested.

"No. I am okay. I am fine here. Better get some sleep Gev. It's getting late." aniya nito.

But pinilit ko pa rin siya dahil nakikita kong nangangatog na ang mga tuhod at naiinis ako sa sarili ko kapag nakikita ko siya sa ganyang posisyon. The bed will warm him kaya pinipilit ko ulit siya.

"Really. I won't mind Lucas. Please."

Tumayo siya kaya umuusog ako sa may uluhan ng kama habang siya naman ay nasa paanan ng kama. Nilibot niya ang buong kumot sa kanyang katawan. Mas mabuting nandito siya para mainitan siya ng kahit konti.

"Thanks." sabi nito.

Nginitian ko lang siya.

"I am so sorry Gev, if I didn't force you to come with me .. maybe you are sleeping quietly right now with my brother." -

Inunahan ko na siya ng ngiti sa aking mga labi. Nakakatuwang marinig ang pagsosorry niya. Hindi naman ako galit, isa pa kagustuhan ko rin ang sumama sa kanya kaya walang dapat e-blame sa aming dalawa.

"You don't have to say sorry .. I had a happy time .. with . with you." Shit ! bakit nasabi ko iyon. Dapat wala nang with you diba? Damn it Geneva.

Ngumisi siya ulit. "It's my pleasure to make you happy."

"Gev?"

"Hmm?"

"Sorry, tulog ka na ba?" tanong nito. Hindi gumagalaw.

Umiling ako ngunit hindi ko alam kung nakita ba niya ang pag-iling ko.

"Di ako makatulog." sabi ko.

"Ako nga din eh." sagot naman nito.

Pinikit ko ulit ang aking mata nang hindi ko na narinig ang boses niya. Mga ilang minuto na rin ang nakalipas kaya siguro natulog na ito ngunit bigla naman itong nagsalitang muli.

"I had just found out that my brother's married .. and that when I found out, I was in shock." -

"Yeah." I faced him and then I saw he's staring at me. "He told me."

"And I just later found out about your baby."- dugtong niya.

Nagpakawala ako ng hininga. "Yeah, I could see in your reaction at that time."

"I am so sorry that time."- sincere niyang sabi sa akin.

Nginitian ko siya. "No problem."

"Tell me more about my Brother." - hindi ako makareact sa sinabi niya.

Oo nga pala, I forgot. Hindi pala talaga sila close talaga ni Miguel. He and Miguel were separated when their Mom left at si Lucas lang ang isinama nito. I can feel it- na hindi sila close even of palagi silang nagtatawanan o sabay sa kahit saan.

There is that gap between them.

I started. "Miguel is a type of a person that is so serious on everything. If he wants something- he would do anything just to claim it .. "

"And that is you?" he cut my statement.

Tumango ako. "Nakakatawa ngang pag-usapan how he fought our love to your Grand and that how he pressured me to marry him .. those memories .. were worth remembering."

"Did he change?" mabilis at walang preno ang tanong niyon.

"Yeah. He did change when Tristan's gone." -

"It must have been difficult for you." ani naman nito.

"Yeah. So much."

Tapos iyon minabuti na niyang itikom ang bibig nang naging bitter ang tono ng aking sagot. Maybe naman napansin niyang ayaw kong pag-usapan iyon diba? A long pause of silence covered between us, sabayan pa ng ingay ng dagat at hangin ang namagitan sa aming dalawa.

At para sa amin, awkward na naman iyon.

Ako ang unang nagbasag ng katahimikan. "Do you think makakauwi na tayo mamaya?"

"It depends if wala ng masyadong hangin at ulan, don't worry Gev. We'll be home soon."

I don't know if that was an assurance that we'll be home soon or just an assurance to make me feel no worry anymore. I could tell that he's good on giving me assurance like what Miguel told me na papakasalan niya ako, and even told me that i will not regret anything if I would just stay with him. Forever.

And he now is sounded like his twin brother. Not just the fact that they're twins, the same blood and characteristic, physique- iisipin ko talagang siya si Miguel ngayon.

"Thanks." sabay kong ngiti.

Ilang oras na rin ang nakalipas at tanaw namin ang malakas na alon at ang malakas at nakakahawing ihip ng hangin. So mean to say na hindi pa rin kami makakauwi. Nakatayo kami pareho sa labas ng deck at kahit alam naming nababasa na kami medyo ng ulan ay hindi pa rin kami pumasok sa loob.

"Seems like we're enjoying the rain?" tanong ko sa kanya nang mapansin kong basa na ang kanyang buong mukha.

"No. I don't. Seems like you are enjoying the rain." aniya.

"What do you mean?" - tanong ko sa kanya.

Akala ko ay nag-eenjoy siya sa ulan. Mahilig ako sa ulan, I always remember my childhood days na palagi akong nagpapaalam kay papa na maligo sa ulan and that Dad did always give me the chances to pour myself in the rain.

"Sinasamahan lang kita. Nilalamig na nga ako dito eh." - at ngayon ay yakap-yakap na niya ang sarili.

Gusto kong matawa o gusto kong isiksik sa isipin ko na kinikilig ako but then the idea that we both have these own partners in life. That I even wanted to ask myself if bakit at ano ang nararamdaman ko sa kanya.

Because honestly, with him- I am happy.