The unknown

Κεφάλαιο 5

Βρίσκομαι καθισμένη στον δρόμο και εχω το κεφάλι ανάμεσα από τα γόνατα μου. Τα ματια μου είναι ακόμα υγρα και το μυαλό μου κολλημένο σε εκείνες τις εικόνες...

Ωω Μαρίνα, γιατί ηρθες εδω;! Για ποιον λόγο τον ακολούθησες;

Οι σκέψεις πολλές μέσα στο μυαλό μου και μπλεκω τα δάχτυλα μου στα μαλλιά μου τραβώντας τα ελαφρα.

Με είδε και δεν έκανε τίποτα! Δεν τον νοιάζει! Αλλα βέβαια! Τι να τον νοιάξει αυτόν; Σαν πως έχει αισθήματα;

Γιατί εσύ έχεις;

Με ρώτησε μία φωνή μέσα στο κεφάλι μου και πραγματικά δεν ήξερα τι απαντηση να δώσω!

- Μαρίνα! είπε μια γνωριμη φωνή ανήσυχα.

Σηκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα προς το μέρος που ερχόταν η φωνη.

Ο Ορεστης έτρεξε κοντά μου και με σήκωσε τραβώντας με από τα χέρια.

Με έβαλε στην αγκαλιά του και με έσφιξε δυνατά πάνω του. Εισεπνευσα δυνατά και αφέθηκα στην αγκαλιά του. Τόσο προστατευτικη...

- Με τρόμαξες! ψιθύρισε στο αυτί μου και ενιωσα τα χέρια του να σφίγγουν την πλάτη μου.

- Συγγνώμη, ψιθύρισα κι εγώ και άφησα μερικα δάκρυα να τρέξουν.

Τυλιξα τα χέρια μου γύρω του και ακουμπησα το κεφάλι μου στον λαιμό του.

Ο ήχος μιας μηχανής ακούστηκε από μακριά και ενιωσα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.

Αυτός είναι...

Κοίταξα τον δρομο ενώ βρισκόμουν στην αγκαλιά του Ορεστη και τον είδα πάνω στη μηχανή να έρχεται με μεγάλη ταχύτητα προς το μέρος μας.

Στάθηκε ακριβώς μπροστά μας και άρχισε να κορναρει.

Ο Ορεστης με εβγαλε από την αγκαλιά του και τον κοίταξε με θυμό.

- Τι έγινε φίλε; τον ρώτησε

- Το αμάξι σου κλεινει τον δρόμο, του ειπε κοιτώντας με.

Εριξα το βλέμμα μου στο πάτωμα και επαιξα νευρικα με τα δάχτυλα μου.

Ο Ορεστης μπήκε στο αυτοκίνητό του και έκανε όπισθεν. Έβαλε το αμάξι σε μία γωνιά και ήρθε πάλι σε εμένα.

- Τώρα μπορείς να περάσεις, του είπε κοιτώντας τον θυμωμενα και με έπιασε από τη μέση.

Το βλέμμα του έπεσε στο χέρι του Ορεστη το οποίο με εσφιγγε πάνω του.

Το χρώμα των ματιών του σκοτείνιασε και έσφιξε τις λαβες του τιμονιού της μηχανης μέσα στις χούφτες του.