The unknown

Κεφάλαιο 1

Έβαλα τη βαλίτσα μου στον χώρο των αποσκευών και αγκάλιασα τον Πετρο.

- Να προσέχεις μικρή ε;! Θα σε πάρω τηλέφωνο, μου είπε και με αγκάλιασε κι εκείνος σφιχτά.

- Ενταξει. Θα το έχω ανοιχτό. Παω να βρω θέση, του λέω και απομακρυνομαι.

Αρχίζω να ψάχνω το καράβι για να βρω μία θέση να καθησω.

Γαμωτο! Έπρεπε να έχω μπει πιο νωρις! Δεν βρίσκω θέση!

Κάνω τον κύκλο από το πρώτο επίπεδο του καραβιού και βλέπω τον κόσμο να με κοιτάει παράξενα.

Πρώτη φορά βλέπετε γκομεναρα να ψάχνει θέση;!

Ναι... Τι να κάνουμε; Είμαστε και ολίγον ψώνια.

Τριγυρναω στο καράβι και πλέον έχω βαρεθεί, οπότε καθομαι στο πάτωμα μπροστά από ένα μεγάλο κουτί με φορτιστες για κινητά.

Ξεφυσαω αγανακτησμενα και απλωνω τα πόδια μου στο πάτωμα.

- Αου!! λεω καθώς κάποιος μου πατάει το πόδι.
Πας καλά άνθρωπε μου; λεω και σηκωνομαι νευριασμενη.

Δεν μου λέει τίποτα. Απλά με κοιτάζει με τα μεγάλα καταπράσινα μάτια του.

Μα καλά πόσο χαζή είμαι; Στη μέση της καλοκαιρινής περιόδου είμαστε... Τουρίστας θα ειναι! Σιγά μην βρεις Έλληνα με τέτοιες ματαρες!

- Excuse me! Are you with your good?! του λέω με τα καταπληκτικά Αγγλικά μου.

Μην σχολιασετε την ειρωνεία. Απλά αν και πηγαίνω Λύκειο, δεν τα πάω καλά με τα ξενόγλωσσα. Εγω φταιω;!

Γελαει διακριτικά και τα νεύρα μου χτυπάνε κόκκινο.

- Why are you γελάς with me?! λεω και πραγματικά δεν ξέρω αν με καταλαβαίνει ο άνθρωπος! Αλλά όχι και να γελαει σε βάρος μου!

Γελάει περισσότερο και παρατηρω την αστραφτερή οδοντοστοιχία του που ξεπροβάλει με το πολύ ερεθιστικό θα έλεγα χαμόγελο του...

Ωω!! Χαζοπραμα! Νευρα, νεύρα!

- Aa!! Go to hell! ειπα με θυμό και πήγα να φύγω.

- Βλέπω τις βρισιές τις ξέρεις καλύτερα, μου είπε και έμεινα κάγκελο.

Έλληνας είναι αυτό το μαναρι;

Ωω!! Νευρα, νεύρα!

- Ναι! Τις χρησιμοποιώ πιο συχνά σε βλακες σαν εσένα! του λέω και τον κοιτάζω.

Μου χαμογελάει και με κοιτάζει κατάματα.

Γαμωτο! Γιατί έπρεπε να είναι τόσο γκομενος;