The unknown

Κεφάλαιο 12

Η Δαναη έστρεψε το κεφάλι της προς την αίθουσα και κοίταξε επίμονα το κρεβάτι που βρισκόταν ο αδελφός της.

Η Κατερινα κοίταξε με μάτια βουρκωμενα τον γιατρό, ενώ εγώ είχα απομείνει χαμένη να κοιτάζω το κενό, αφού το μόνο που ακουγα ήταν ο ίδιος επίμονος ήχος.

Ο γιατρός έτρεξε γρήγορα στην αίθουσα και έκλεισε πίσω του την πόρτα. Σε κλάσματα δευτερολέπτου ακούστηκε ένας άλλος δυνατός ηχος, και αμέσως μετα ακουσαμε το κρεβάτι να τριζει δυνατά.

- Τι του κάνουν; ειπε φοβισμένα η Δαναη και κοίταξε την αδελφή της αποκαμωμενη.

- Ηλεκτροσόκ. Έπαθε ανακοπη, ψιθύρισε εκείνη και γουρλωσα τα μάτια μου.

Καθησα ηρεμα στο πάτωμα και έβαλα τα χέρια μου στο πρόσωπο μου. Προσπάθησα να μην κλάψω! Να μην πονεσω περισσότερο...

Όμως τα δευτερόλεπτα περνουν βασανιστικά αργά... οι στιγμές μας περνούσαν από μπροστά μου σαν ταινία με φιλμ και τοτε συνηδειτοποιησα τι είχα κανει.

Εγω φταιω για όλα! Αν δεν είχα πάει με τον Ορεστη εκείνη τη νυχτα, αν δεν είχα συνεχισει να του πηγαίνω κόντρα, αν ήμουν μαζί του σήμερα... Αν, αν, αν!! Δεν αντεχω άλλο!

Σηκώνομαι γρήγορα και κολλάω πάνω στην κλειστή πόρτα.

-  Μην μου το κάνεις αυτό γαμωτο! φώναξα με όλη μου τη δύναμη και κοπανησα την πόρτα με το χέρι μου.

Η Κατερινα ήρθε κοντά μου και με αγκάλιασε. Άρχισα να κλαίω με λυγμούς και το μόνο που έλεγα ήταν πως αν παθει κάτι θα πεθάνω...

- Ηρέμησε κοριτσάκι μου, μου είπε η Δαναη και με αγκάλιασε κι εκείνη.
Όλα καλά θα πάνε, συνέχισε για να με ενθαρρύνει, αλλά ούτε η ίδια δεν το πιστευε.

- Συγγνώμη! Εγω φταιω. Αν δεν-

- Μην το ξαναπεις αυτό! Εσυ δεν φταις για τίποτα. Δεν του έδωσες εσύ το τιμόνι στο χερι, με παρηγορησε η Κατερινα και με έβαλε να καθησω σε μία από τις καρέκλες.

Η πόρτα άνοιξε και από μέσα βγήκε ο γιατρός.

Πεταχτηκαμε και οι τρεις όρθιες και πήγαμε κοντά του.

- Πείτε μας γιατρε! Τι έγινε;! ειπε φανερά απηυδησμενη η Κατερινα και τον κοίταξε κατάματα.

- Ο αδελφός σας ζει. Είχαμε μία μικρή επιπλοκή, όμως τώρα είναι εντάξει. Το πολύ σε εικοσιτέσσερις ώρες θα ανοίξει τα μάτια του, μας ανακοίνωσε ο γιατρός και έβαλα να κλάματα από την συγκίνηση.