The unknown

Κεφάλαιο 20

Μπήκα στο σπίτι και αφού χαιρέτησα
την Δαναη και της είπα ότι ένιωθα καλύτερα, έκλεισα την πόρτα πίσω μου.

Βρέθηκα σε ένα άδειο σπίτι και αμέσως κόλλησα την πλάτη μου στην πόρτα κλείνοντας τα μάτια.

Οι σκηνές από το προηγούμενο βράδυ ξεπήδησαν ως δια μαγείας μπροστά μου.

Πώς μπόρεσε να μου το κάνει αυτό;!

Γιατί η λέξη "αγαπη" βγαίνει από τα χείλη των ανθρώπων χωρίς να εννοείται;!

Σφίγγω τα μάτια μου και προσπαθω να μην σκέφτομαι! Να μην θυμάμαι... Ούτε τι μου είπε, ούτε τι μου έκανε.

Σαν να μην υπήρξε ποτέ! Σαν να μην τον γνώρισα καθόλου!

Η καρδιά μου πονάει. Τα μάτια μου τρέχουν και αμέσως όλες οι αναμνήσεις με χτυπούν.

Η πρώτη φορά που μου μίλησε, η σκηνή στην παραλία, τότε που είχε έρθει κάτω απο το σπίτι μου, οι ώρες που πέρασα αγωνιώντας στο νοσοκομείο, η πρώτη φορά που με έκανε δική του, το πρώτο "σ' αγαπω".

Ηλίθια καρδιά!

Πετάω το κινητό μου με δύναμη στο πάτωμα και ξεσπάω σε λυγμούς.

Η πλάτη μου γλιστραει μέχρι το πάτωμα και βάζω το κεφάλι ανάμεσα από τα πόδια μου.

Πόσο χρειάζομαι μία αγκαλιά τώρα... Πόσο θέλω να με σφίξει στην αγκαλιά του και να ξυπνήσω. Να δω πως όλα αυτά είναι ένας εφιάλτης... Να σταματήσω να πονάω τόσο πολύ!

Ρυθμιζω την ανάσα μου και εισπνέω βαθιά. Σηκώνομαι όρθια και πιάνω το κινητό μου από το πάτωμα.

Μπράβο Μαρίνα! Κι άλλο σπάσιμο!

Πηγαίνω στο δωμάτιο και βάζω το κινητό μου να φορτίσει, αφού σιγουρευομαι πως λειτουργεί κανονικά.

Βγάζω τα ρούχα μου και μπαίνω στο μπάνιο. Ανοίγω τη βρύση και αφήνω το ζεστό νερό να με χαλαρώσει.

Κλείνω τα μάτια και αναπνέω ήρεμα. Αύριο, είναι μία καινούργια μέρα!

***

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και ανοίγω τις κουρτίνες. Ο ήλιος με τυφλώνει λίγο, καθώς είχα συνηθίσει το σκοτάδι τόσες ώρες.

Στρώνω λίγο καλύτερα το κρεβάτι, και βάζω την βαλίτσα μου πάνω του.

Την ανοίγω και κατευθύνομαι στην ντουλάπα.

Βγάζω από μέσα της τα ρούχα μου και τα τοποθετώ προσεκτικά το ένα πανω στο άλλο. Αφού συμπληρώνω τις δυο στοίβες στην βαλίτσα, την κλείνω και την ακουμπάω στο πάτωμα.