The unknown

Κεφάλαιο 10

Γουρλωνω τα μάτια και κοιταζω γύρω μου.

Που το ξέρει αυτός;!

- Εγινε κάτι; με ρωταει ο Ορεστης κοιτώντας με περίεργα.

- Ε;! Όχι! Η μητερα μου είναι. Ρωταει που είμαι.

- Α.. Καλά. Θα τα πούμε πάλι αύριο.

- Εντάξει. Σ' ευχαριστώ για όλα! του λέω και κοιταζω για ακόμα μία φορά τα θλιμμένα μάτια του.

Πόσο απαίσιος άνθρωπος είμαι;! Γιατί του κάνω αυτό που δεν θέλω να μου κάνουν;!

- Μαρίνα! τον ακούω να λέει και γυριζω να δω τι θέλει.

- Ορίσ-

Δεν προλαβαινω να τελειώσω και με αρπάζει από το χέρι φέρνοντάς με κοντά του.

Ενώνει τα χείλη μας και η γλώσσα του μπαίνει στο στόμα μου παίζοντας με τη δική μου.

Δεν ξέρω γιατί ανταποκρίνομαι... Δεν το θέλω, δεν μου αρέσει, όμως δεν κάνω τίποτα για να το σταματήσω.

Τα χέρια του πιάνουν τη μέση μου και με ωθουν να κολλησω περισσότερο στο σώμα του.

Με χαϊδεύει απαλα και με φιλαει γλυκά, χωρίς ίχνος κτητικότητας και αγριάδας, όπως ο άλλος.

Ξαφνικά το στόμα του Ορεστη αφήνει απότομα το δικό μου, ενώ τα χέρια του τραβιουνται δυνατά από πάνω μου.

Το επόμενο δευτερόλεπτο, με τα μάτια μου ανοιχτά πλέον, βλέπω τον Ορεστη στο έδαφος και από πάνω του αυτόν να τον χτυπάει δυνατά.

- Σταματα! φωναζω και προσπαθώ να τον τραβηξω από πάνω του.

Όμως δεν με ακούει. Συνεχίζει να τον χτυπάει κι εκείνος προσπαθεί να αντισταθεί.

- Είναι δικιά μου, τ' ακούς; Δικιά μου! ψιθυριζει καθώς τον χτυπάει ξανά.

- Είπα σταματα! Φτάνει!

Λέω και τον χτυπάω στην πλάτη. Το μάτι μου βλέπει ενα γυάλινο μπουκάλι που ειναι λιγο πιο διπλα.

Συνεχιζει να τον χτυπάει με δύναμη, κι εκείνος βγαζει επιφωνηματα πονου.

Δεν έχω άλλη επιλογή.

- Άφησε τον γαμωτο! φωναζω και πιανω το μπουκάλι σπάζοντας το πάνω στη ραχοκοκαλιά του.

Σταματάει απότομα και με κοιτάζει με μίσος. Θυμός και οργή στο βλέμμα του.

Μη με κοιτάς έτσι γαμωτο! Δεν το αντεχω.

Σηκώνεται και μόνο τότε βλέπω το πρόσωπο του Ορεστη. Έχει μελανιές και κόκκινα σημάδια. Αιμα βγαίνει από τη μύτη και το στόμα του, καθώς είναι ανήμπορος ακόμα και να κουνηθεί. Αναπνέει με δυσκολία και τα δάχτυλα του τρεμοπαιζουν.