The unknown

Κεφάλαιο 6

- Άφησε με! λεω σπρώχνοντας τον.

Κάνω ένα βήμα πίσω και κοιταζω τα μάτια του.

- Τι επαθες; με ρωταει και παει να μου πιάσει το χέρι.

Το τραβάω απότομα και πάω να φύγω.

- Δεν θα πας πουθενά! λέει και με τραβαει από το μπράτσο.

- Με πονάς γαμωτο!

- Εσύ να δεις ποσο με πονάς, λέει και συγκρουει τα χείλη μας, χαρίζοντας μου ένα παθιασμένο φιλί.

Τα χείλη του απαλα, φιλανε τα δικά μου και τα δόντια του δαγκώνουν ελαφρά τα χείλη μου. Η γλώσσα του μπαίνει στο στόμα μου και παίζει αισθησιακα με τη δική μου.

Τα χέρια του βρίσκονται στη μέση μου και τη χαϊδευουν, ενώ τα δικά μου μπερδευονται στα μαλλιά του.
Αναστεναζω ελαφρώς και εισπνεω το άρωμα του.

Τα χείλη του ξεκολλησαν απο τα δικά μου και τότε σκέφτηκα καθαρά!

Πως γίνεται να έδωσα το πρώτο μου φιλί σε έναν άγνωστο;

Το χέρι μου σηκώνεται ασυναίσθητα και πεφτει με δύναμη στο μάγουλο του. Τα μάτια μου βουρκωνουν ακαριαία και τρέχω στο σπίτι μου.

Μία κόρνα ακούγεται δυνατα και ξαφνικά βλέπω δυνατά φώτα να με περιτριγυρίζουν. Ένα δυνατό χτύπημα με ρίχνει στο έδαφος, και το κεφάλι μου χτυπάει στην σκληρή άσφαλτο. Όλα σκοτεινιασαν γύρω μου.

Από πάνω μου ακουγα μία γνώριμη φωνή να προσπαθεί να με συνεφέρει, όμως δεν μπορούσα να ανοιξω τα μάτια μου.

***

Ανοιξα με δυσκολία τα ματια μου και κοίταξα γύρω μου. Ένας κοφτός συνεχόμενος ήχος ακουγόταν δίπλα μου, και γυρισα να δω τι ήταν.

Το μηχανημα δίπλα μου χτυπουσε στους χτύπους της καρδιάς μου, και ένας ορός ήταν περασμένος στο χέρι μου.

Κοίταξα γύρω μου και είδα ότι ήμουν στο νοσοκομείο.

Εμ!! Λογικό!; Έχει κι αλλου ορούς και μηχανήματα;

Ωωω!! Σκασε εσύ!

Η πόρτα ανοίγει και τον βλέπω να στέκεται και να με κοιτάει.

Έρχεται κοντά μου και κάθεται απαλα διπλα μου.

- Πως είσαι; με ρωταει πιάνοντας μου το χέρι.

- Καλά. Μόνο το κεφάλι μου πονάει λιγο, απανταω και μπλεκω τα δάχτυλα μου με τα δικά του.

Με κοιτάζει στα μάτια και νομίζω πως βουρκωνει.

- Συγγνώμη, ψιθυριζει και η φωνη του σπάει.