The unknown

Κεφαλαιο 21

Ειμαι καθισμένη στο περβάζι εδώ και μισή ώρα και περιμένω την μητέρα μου.

Έτσι όπως το πάει θα το χάσω το πλοίο!

Ξεφυσαω και κοιταζω στο τηλέφωνο​μου για την ώρα.

Έχει πάει ήδη 10:45!

Ένας ήχος από μηχανάκι ακούγεται και και αμέσως γυρίζω το κεφάλι μου.

Όμως δεν είναι αυτός που θέλω...

Ξεκόλλα ηλίθια! Έχει πιο σημαντικές δουλειές από 'σενα!

Τα μάτια μου υγραινονται καθώς θυμάμαι την εικόνα που είχα δει εκείνο το βράδυ!

Γιατί μου το έκανε αυτό γαμωτο;

Σκουπίζω τα μάτια μου και εισπνέω βαθιά.

Μια μηχανή ακούγεται από το βάθος, όμως αυτή τη φορά δεν δίνω σημασία.

Δεν έχει νόημα...

Κοιτάζω ακόμα μία φορά την ώρα και σηκώνω το κεφάλι μου να δω αν η μητέρα μου έρχεται με το αυτοκίνητο.

Το βλέμμα μου κλειδώνει με το δικό του στιγμιαία και τα κάστανα του μάτια πέφτουν στην βαλίτσα μου.

Με κοιτάζει ερωτηματικά, καθώς εγώ κοιτάζω την κοπέλα που κάθεται πίσω του, έχοντας τα χέρια της τυλιγμένα γύρω από τη μέση του.

Χαμογελάω λυπημένα και κατεβάζω το κεφάλι. Δεν αντέχω να τους βλέπω.

Αυτά τα κλάσματα δευτερολέπτου ήταν αρκετά για να κάνουν την καρδιά μου να πονεσει περισσότερο.

Οι πληγές άνοιξαν ξανά, μόνο που αυτή τη φορά αιμμοραγουσαν πιο πολύ.

Σήκωσα το τηλέφωνο και πληκτρολόγησα τον αριθμό της μητέρας μου.

"Παρακαλω;" την ακούω να λέει.

"Ελα μαμά! Που είσαι; Τρία τέταρτα περιμένω!"

"Εε... Έρχομαι τώρα! Στρίβω στη γωνία." απάντησε κι έκλεισε το τηλέφωνο.

Ξεφυσηξα δυνατά και εκλεισα το τηλέφωνο.

Για τελευταία φορά κοίταξα τον δρόμο. Μια ελπίδα μέσα μου μεγαλωνε...

Θα ερχόταν πίσω σωστά;

Όμως δεν ήρθε...

***

Κοιτάζω το εισητήριο μου και αναστεναζω σιγανα.

Τα δάκρυα ανεβαίνουν στα μάτια μου όμως τα συγκρατώ. Όχι τώρα... καλυτερα στο πλοίο.

- Σε ένα τέταρτο φεύγεις. Καλυτερα να  επιβιβαστεις σε λίγο, είπε η μητέρα μου χωρίς να με κοιτάζει και έπιασε τη βαλίτσα μου.