The unknown

Κεφάλαιο 8

Όχι! Όχι γ@μω την γκαντεμια μου! Γιατί ολα σε εμένα!; Τι έχω κάνει στο δωδεκάθεο;!

Γιατί με τιμωρείς έτσι Δια!;

Η Κατερινα σηκώνεται όρθια και τρέχει καταπάνω του.

Τον αγκαλιάζει σφιχτά και τον φιλαει πεταχτά στο μάγουλο.

- Αδελφουλη μου! Ήρθες!

- Ναι. Τελικά τα κατάφερα.

- Ήταν ανάγκη να φέρεις κι αυτό το πράγμα μαζί; είπε εκείνη αρκετά ειρωνικα, δείχνοντας με το βλέμμα της την ξανθιά που εκεινη την ώρα έφτιαχνε το στήθος της, κάτι που με εκανε να βγάλω ένα σύντομο γελακι.

Το βλέμμα του έπεσε πάνω μου, και με έκανε να παγωσω. Με κοιταξε άγρια, και το χαμόγελο πάγωσε στα χείλη μου. Κοίταξα κατευθείαν αλλού και ετριψα αμήχανα τον αυχένα μου.

- Αν δεν σου αρέσει να φύγω, της απανταντησε ψυχρά και πήγε να βάλει ξανά το δερμάτινο μπουφάν του.

- Όχι! Κάτσε, του είπε πιάνοντας του το χέρι.

Η Δαναη ήρθε κι εκείνη κοντά και αγκάλιασε τον αδερφό της.

- Βλακα μου!; Μου έλειψες ρε! Έτσι είπαμε; Εφυγες και δεν πηρες ένα τηλέφωνο!

- Συγγνώμη βρε ψυχή μου. Αλλά με το πανεπιστήμιο είχα τρεχαματα.

- Αφήστε τα τώρα αυτά! Παμε να χορέψουμε! ειπε με κέφι η Δαναη και δυνάμωσε τη ένταση της μουσικής.

Άρχισε να χορεύει τρέλα, και οι υπόλοιποι ακολούθησαν με χαρά τον ρυθμό της.

Δεν τον εχανα στιγμή από τα μάτια μου. Ήμουν η μόνη που βρισκόμουν καθισμένη και παρακολουθούσα εκείνους να χορεύουν.

Είχε κολλήσει την αλλη πάνω του, η οποία δεν έχασε ευκαιρία για να του τριφτει και χόρευαν προκλητικά.

Τα μάτια μου άρχισαν να υγραινονται και όλα γύρω μου άρχισαν να θολώνουν.

Όχι! Δεν θα κλαψεις για εκείνον! Δεν χρειάζεται! Δεν σου αξίζει!

Εμψύχωσα τον εαυτό μου και σηκωθηκα αποφασιστικά.

Ένας αρκετά γρήγορος και ξεσαλωτικος ρυθμός ακούστηκε από τα ηχεία και άρχισα να κουναω το σώμα μου και να ανακατευομαι με το πλήθος.

Χερια επιαναν τη μέση μου, ενώ πολλά από αυτά επιαναν το χέρι μου για να με κάνουν στροφές. Γελουσα με την ψυχή μου και για μία στιγμή ξέχασα πως ήταν εκείνος εδώ, που σίγουρα δεν θα με είχε προσέξει, αφού είχε σημαντικότερα πράγματα να κάνει...