The unknown

Κεφάλαιο 18

Ανοιγω τα μάτια μου και τον βλέπω δίπλα μου να κοιμάται γλυκά.

Κοιτάζω τα χείλη του και τα αγγίζω στιγμιαία. Φοβάμαι να πιστέψω πως είναι εδώ. Μαζί μου...

Δεν έφυγε πάλι! Δεν έκανε πίσω ξανά!

Χαμογελάω ασυναίσθητα και εισπνέω λίγο από το αρωμα του.

- Είναι άβολο αυτό, είπε παίρνοντας μία βαθιά ανάσα από τη μύτη και γυρνώντας ανάσκελα.

- Ποιο; ρωτησα παραξενεμένη.

- Το να κοιτάς τον άλλον όταν κοιμαται, είπε κι έτριψε τα μάτια του.

- Καλά. Δεν το ξανακάνω, είπα παραπονιάρικα και σκεπάστηκα καλύτερα με το σεντόνι.

- Ελα εδώ ρε γκρίνια, μου είπε και με έβαλε στην αγκαλιά του χαμογελώντας.

Με φίλησε στον ώμο και με έσφιξε πάνω του.

- Σ' ευχαριστώ, του είπα και εκλεισα τα μάτια μου.

- Για ποιο πράγμα;

- Που δεν έφυγες πάλι, είπα διστακτικά.

- Δεν κάνεις το ίδιο λάθος δύο φορές, απάντησε και χαμογέλασα πλατιά.

- Λοιπόν; Τι θα κάνουμε σήμερα; ρωτησα κεφατα καθώς πέταξα το σεντόνι από πάνω μου.

Με κοίταξε έντονα και εγλυψε τα χείλη του στιγμιαία.

- Κάτι έχω στο μυαλό μου, είπε και περιεργάστηκε το σώμα μου από πάνω μέχρι κάτω.

Απορημένη κοίταξα τον εαυτό μου.

Ω γαμωτο! Δεν φοράω ρούχα!

Εμ... Κοπελιά! Λογικό!

Σκασε εσύ!

Τράβηξα με τη μία το σεντόνι και τυλίχτηκα γρήγορα.

- Εντάξει! Κι εγώ σε θέλω αλλά δεν έγινα τόσο απαιτητικος, γέλασε και ανακαθησε στο κρεβάτι.

Ούτε και αυτος φοράει ρούχα!

Ξερω, ξέρω... Κοπελιά! Λογικό!

Κορόιδεψα την εσωτερική μου φωνή και πέταξα ένα μαξιλάρι στο επίμαχο σημείο του.

Γαμωτο! Γιατί έκανα σαν υστερική;!

- Ηρέμησε μωρό μου! είπε και σηκώθηκε κρατώντας το μαξιλάρι.

Έπιασε τα, ήδη από την ντροπή, κοκκινα μαγουλα μου και με φίλησε απαλά.

- Δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, συνέχισε και τα χείλη του βρέθηκαν στον λαιμό μου.