Lonely Survivor

Hoofdstuk 20

'En ze leefden nog lang en gelukkig. Einde.' Ik sluit het sprookjes boek en stop Elisabeth nog een beetje beter in. Ze geeuwt en sluit haar ogen en binnen de paar tellen is ze al vertrokken naar dromenland. Ik grinnik en kus haar voorhoofd. Ik leg het boek weer weg en stap de slaapkamer uit.
'Dankje dat je dat wou doen.' Ik schrik door Thomas die plots voor me staat.
'Laat me niet zo schikken, joh.' Zeg ik lachend. Hij lacht ook en zegt sorry. Ik kijk nog even in de kamer en laat de deur op een kier open staan.
'Het is het minste wat ik kan doen.' Zeg ik tegen hem. Hij lacht teder en loopt naar me toe. Zijn slanke maar sterke armen wikkelen zich om me heen en voor ik het weet knuffelt hij me. We staan zo even in stilte. Niemand zegt of doet iets. Ik sluit mijn ogen en wikkel mijn armen rond zijn middel heen. Ik zou graag willen zeggen dat hij heerlijk ruikt, maar door het gedroogd bloed en de modder en ook het gezweet door de warme dagen ruikt hij niet zo fris. Mij maakt het niets uit, de knuffel blijft een fijn en rustgevend gevoel hebben. Plots laat hij me ietsjes los en geeft hij me een kus op mijn haren.
'Ik hou van je.' Zegt hij net luid genoeg zodat ik het hoor. Mijn wangen warmen op en een lach vormt zich op mijn lippen.
'Ik ook van jou.' Mompel ik tegen hem. Ik voel hem naar me staren en kijk hem ook aan. Hij plaatst zijn hand op mijn nek en komt dichter. Juist wanneer onze lippen elkaar net aanraken wordt er op de ramen en deuren gebonkt. Maar niet het slome gebonk van de bijters maar meer van mensen. Ik schrik en trek me terug en geef het geluid mijn volle aandacht.
'Wat is dat?' Vraag ik met een bange ondertoon. Thomas kijkt eerst door de kier van de slaapkamerdeur en daarna naar de trap.
'Blijf achter me, we laten Beth slapen tot er echt gevaar dreigt.' Hij duwt me achter zich en pakt zijn pistool vast.
'Moet er niet iemand bij haar blijven?' Vraag ik bezorgd. We zijn met te weinig. We kunnen niet en op Beth passen en met twee de omgeving veilig stellen. Ik twijfel en ga mee met Thomas. Ik sluit Beth haar deur wel, zodat er niks makkelijk binnen kan glippen. Thomas pakt mijn hand vast en trekt me mee maar hij zorgt er wel voor dat ik achter hem blijf. Het geklop is geminderd maar het wordt luider en luider naarmate we de trap af gaan.

Ik besluit Thomas zijn hand los te laten en door de spleetjes van het hout te kijken die voor de ramen getimmerd zijn. Het is buiten zo donker dat ik niet veel kan zien. Alleen wat silhouetten.
'Ik kan niks zien.' Fluister ik naar Thomas. Hij houd zijn wijsvinger voor zijn mond en hij drukt zijn oor tegen de deur aan.
'Ik hoor stemmen.' Zegt hij. Ik kom bij hem staan en kijk door het kleine kijkgatje. Ik zie drie figuren staan.
'Ik hoor twee diepe stemmen en een hogere.' Zegt Thomas. Ik vertel hem wat ik zie. Ik zie plots iemand naar voren komen. Snel gebaar ik dat Thomas naar achteren moet. Weer wordt er hard geklopt.
'Maak open! Het is niet veilig buiten. Alstublieft.' Ik herken de stem. Het is een vrij diepe stem en lijkt op die van Mark. Ik kijk Thomas met grote ogen aan.
'Is dat...' Vraag ik zonder mijn zin af te maken. Hij rent naar de deur en opent hem.
'Pap?' Vraagt hij. Mark, mijn vader en een vrouw die ik niet goed kan zien staan voor de deur.
'Fleur!' Roept pap. Hij rent naar me toe en omarmt me.
'Ik was bang dat ik je weer kwijt was!' Ik kijk hem aan met betraande ogen. Ik ben zo blij dat ze naar hier zijn gekomen.
'Fleur?' Vraagt een bekende vrouwenstem. Ik kijk naar de deuropening en zie Lauren daar staan. Tranen stromen nu echt uit mijn ogen en ik loop op haar af.
'Lauren!' Ik omhels haar en samen snikken we. Ze aait mijn haren zacht en pakt dan mijn schouders vast.
'Ik heb mijn zusje terug.' Zegt ze opgelucht. Ik glimlach naar haar en cup haar gezicht in mijn handen.
'Ik was zo bezorgd.' Zeg ik tegen haar.
'Waar is Beth?' Vraagt Mark plots. Ik draai me om en kijk hem aan. Hij vreest al het ergste maar ik geeft hem een zachte glimlach.
'Ze is boven, maar stil zijn. Ze slaapt.' Zeg ik. Hij gaat samen met Thomas naar de slaapkamer waar Elisabeth nog vredig ligt te slapen.

'In de badkamer is er nog water als je je wilt verfrissen.' Zeg ik. Lauren en mijn pa knikken en kijken elkaar dan aan.
'Ga maar eerst.' Zegt pap. Lauren knikt dankbaar en ik ga samen met haar naar de badkamer. Ik leg haar uit hoe ze de kranen moet bedienen en waar de handdoeken liggen.
'Zeg, hoe zit dat nu tussen jou en Thomas?' Vraagt Lauren. Bij de vraag kijk ik even op en worden mijn wangen snel rood. Ik probeer het te verstoppen maar het heeft geen zin.
'Oela, Fleur. Al gekust?' Ze blijft maar door vragen. Ik overhandig haar de handdoeken.
'Hier, zorg dat je wat frisser bent.' Ze lacht en duwt me de badkamer uit.
'Dat neem ik aan als een ja.' Zegt ze nog voor ik weg kon gaan. Ik zicht en schud lachend mijn hoofd.