Lonely Survivor

Hoofdstuk 5

Mark staat op en loopt even in een rondje. Daarna buigt hij over de tafel heen.
'Bedankt.' Zegt hij. Ik kijk hem verward aan. Hij legt zijn hand op mijn schouder en glimlacht warm.
'Je hoort bij onze familie nu. En ik zal je beschermen tegen iedereen zoals hem en de dolers natuurlijk.' Ik krijg weer dat warme gevoel in mijn buik. Familie. Iemand dat me beschermt. Ik sta er eindelijk niet meer alleen voor. Dat kleine beetje hoop en geluk heb ik al lang niet meer gevoeld. Ik glimlacht breed naar hem. Ik sta vlug op en omhels hem.
'Dankje.' Fluister ik. Een traan rolt over mijn wang. Maar deze keer is het geen traan van verdriet maar van geluk.

Thomas en Mark staan klaar aan de voordeur. Ze gaan naar eten en andere dingen zoeken.
'Ik wil dat je op Elisabeth past terwijl wij op zoek gaan.' Ik knik. Ik wou liever mee met Thomas maar dit is ook goed.
'We zijn over een paar uur terug. Let goed op dat er niemand binnen komt. Geen mens of doler.' Ik knik om te laten zien dat ik het begrijp. Ze draaien zich om en gaan door de voordeur. Ik pak snel nog Thomas zijn pols vast.
'Wees voorzichtig daar buiten. En kom snel terug.' Zeg ik met angst in mijn ogen. Ik wil hem ook niet kwijt. Hij lacht lief naar me en knikt zachtjes. Ik laat langzaam zijn pols los. Ze lopen de weg op en ik doe de deur op slot.

'Komaan Beth. Eet wat.' Smeek ik terwijl ik een lepel met appelmoes voor haar mond houd. Ze schud haar hoofd hevig.
'Waarom niet?' Vraag ik wanneer ik het opgeef. Ze kijkt me aan met een droevige blik.
'Ik mis papa en broer.' Ik kijk droevig naar haar en schuif dichter naar haar toe.
'Ik mis ze ook. Maar ze komen snel weer terug, dat verzeker ik je.' Ze lacht naar me. Haar lach is het schattigste wat ik ooit heb gezien.
'Als je nu wat eet beloof ik je dat we wat spelletjes gaan spelen.' Zeg ik met een glimlach. Ze kijkt me let twinkelende oogjes aan. Ik pak de lepel met appelmoes en ga ermee naar haar mond. Flink eet ze het op.

De pot is halfleeg. Ze heeft genoeg dus ik zet alles weer weg.
'Kijk!' Komt Beth enthousiast de keuken instormen.
'Een beetje stiller Beth.' Zeg ik streng. Ik draai me weg van de vaat en zie dat ze zen paar Barbie poppen in haar hand heeft. Het zijn drie meisjes en twee jongens.
'Wil je mee met de poppen spelen.' Ik lach eventjes.
'Ik moet de vaat schoonmaken. Hierna, oké?' Zeg ik.
'Maar je hebt het beloofd.' Zegt ze droevig. Ik zucht. Ik zie haar niet graag droevig. Ik droog mijn handen en ga mee met haar naar de speelkamer. Die paar borden kunnen wel wachten.

Beth zit al aan het poppenhuis. Ik neem plaats bij haar en pak een paar poppen.
'Dit ben jij!' Zegt ze lachend terwijl ze me een pop met lang blond haar in een staart voor me houd. Er is ook een kleinere pop met blond haar die op die van mij lijkt. Ik pak die op en laat die aan haar zien.
'Kijk, dit ben jij.' Zeg ik met een glimlach. Ze lacht terug en pakt hem aan. Ik kijk naar de twee jongens poppen. De ene lijkt wel op Mark en de andere op Thomas. Maar wie is dan die andere vrouwelijke pop.
'Ik zie Thomas en Mark. Maar wie is deze?' Vraag ik. De pop heeft bruin haar en bruine ogen.
'Ze lijkt op mam.' Zegt ze droevig. Ik neem aan dat ze dood is. Ik schuif over baar Beth en geef haar een knuffel.
'Zijn jouw ouders er nog?' Vraagt ze. Ik krijg weer een brok in mijn keel. Ik schud mijn hoofd en laat mijn hoofd lichtjes hangen. Ik voel plots twee armpjes rond mij heen. Ik knuffel Beth terug. Ik kat haar weer los en consenteer me weer op de poppen.
'Mama en papa waren gelukkig samen.' Zegt ze triest.
'Gaan jij en Thomas later ook gelukkig zijn samen?' Vraagt ze plots. Ik kijk op en kijk haar met grote ogen aan. Waar haalt ze dat plots vandaan?
'Ik heb jullie tijdens de nacht horen praten.' Ik lach en schud lijn hoofd.
'We zijn gewoon vrienden. Niks meer.' Zeg ik om haar te overtuigen. Ze kijkt me met een frons aan.
'Hij vind je leuk. En jij hem ook.' Zegt ze met zekerheid. Ik lach nerveus.

Plots hoor ik buiten gegrom. Ik beveel Beth om zich achter de bank te verschuilen terwijl ik mijn mes pak. Ik ga naar de deur en kijk door de houten planken heen. Mijn hardslag gaat razend tekeer. Ik leun zachtjes tegen de deur en luister naar de geluiden. Ik kijk even naar Beth maar zij zit veilig. Niks kan zomaar ik het huis. De zombie zal zeker weg gestrompeld zijn. Ik ontspan weer een beetje en ga van de deur weg. Er wordt plots hevig tegen de deur geramd.
'Fleur! Doe open! Alsjeblieft!' Het is Thomas! Ik snel met de sleutels naar de deur en open hem. Ik zie achter hen een hoop dolers de straat in komen. Ik sluit snel de deur  achter mark en barricadeer de deur met de oude tv die er juist naast staat.
'Was het geen beter idee geweest dat jullie in de ochtend gingen?' Vraag ik buiten adem.
'Ach, we leven toch nog.' Zegt Thomas kattig. Wat heeft hij ineens? Hij loopt me straal voorbij en gaat met twee treden tegelijk naar boven. Mark zit met een verslagen gezicht op de zetel.
'Beth, het is bijna bedtijd. Zoek maar een leuk sprookje uit, dan zal ik het zo voorlezen.' Zeg ik zacht tegen haar. Ze knikt blij en gaat de speelkamer weer in. Ik zet mij neer naast Mark en kijk hem triest aan.
'Wat is er.' Vraag ik bezorgd. Maar mark wuift mijn vraag weg. Ik blijf hem maar aankijken tot hij iets zegt.
'Thomas heeft iets gezien wat hij beter niet had hoeven zien.' Zegt hij vaag. Met fronsende wenkbrauwen kijk ik hem aan.
'Hoe bedoel je?' Vraag ik voor meer duidelijkheid.