Hard To Get ft. One Direction

Hoofdstuk 28

pov. Harry

Ik word hard handig de politiewagen in geduwd. Ik word nu al behandeld als een echte crimineel, ik heb niet eens bekend en sterk bewijs tegen mij zullen ze vast ook wel niet hebben. Het koude metaal van de handboeien prikt op mijn huid en ze snijden in mijn polsen.

Iedereen heeft net staan toe kijken hoe ik werd opgepakt en afgevoerd. Niemand deed wat toen Liam mij de hersens insloeg behalve Nina. Toen ze Liam van mij aftrok werd ik meteen weg getrokken door één van de agenten maar ik hoorde Nina nog net iets tegen Liam zeggen waardoor ik mij zorgen maak. 'Dat weet ik', dat is wat ze zei maar wat weet ze? Weet ze dat ik haar heb aangereden waarom heeft ze dan niks gezegd? Of heeft ze al wel haar mond open getrokken en word ik daarom nu naar het bureau gebarcht?

''Uitstappen'' is wat er word gezegt waardoor ik uit mijn gedachten word gehaald. Ik word meteen gebracht naar de verhoor kamer waar ik plaats neem op een stoel tegenover de twee rechercheurs. Er staat ook een agent bij de deur met zijn armen over elkaar gekruist.

Ik ben niet klein te krijgen, ik ben niet bang en ga al helemaal niet in huilen uitbarsten maar ik voel de moet wel in mijn schoenen zakken. Zo'n verhoorkamer met agent die je door dringent aanstaren is best intimiderend.

''Kunt u ons zeggen waar u was op de nacht van zaterdagavond van 21:00 t/m 01:00 uur?'' ''Ik had een concert en daarna ben ik naar huis gereden.''

''Zaten er mensen bij u in de auto die dat kunnen bevestigen?'' ''Mijn vriendin, Sanne.''

''Wanneer heeft u Nina voor het laatst gezien?'' ''Toen Sannen en ik het gebouw verlieten.'' ''Weet u dat zeker?'' ''Ja heel zeker.''

Mijn hart begint sneller te kloppen en ik voel het zweet op mijn voorhoofd staan als één van de agenten het beeldscherm van de laptop naar mij toe draait. Er is meer een vage vlek te zien dan een goed beeld. Ik haal opgelucht adem, dit is geen bewijs om mij vast te houden.

Het is wel confronterend om de videobeelden te zien. Er is een een auto te zien waarvan niet het kentekenplaat te zien is. Er is ook nauwelijks iets te zien van de auto eerder lichten die versnellen en inrijden op iets, inrijden op Nina. Ik slik als ik zie wanneer ik over haar heen rijd.

''En wat suggereert u nu? Dat ik de bestuurder ben van deze auto? Er is niks op die videobeelden te zien!'' ''Er is een ooggetuigen geweest die zich heeft gemeld en het kentekennummer heeft weten te onthouden. Wij hebben dat nummer nagetrokken en de auto staat onder uw bezit. Uw auto is in beslag genomen voor verder onderzoek en u mag een nachtje in de cel doorbrengen.''

In mijn cel voel ik me nogal eenzaam. Het zijn stenen muren met daar op allemaal turf lijstjes, vast van iemand die hier heeft vastgezeten. Er staat een bed zonder matras, overal zijn spinnenwebben en een gootsteentje dat lekt. Ik heb er nooit bij stil gestaan wat ik heb veroorzaakt. Een spijt gevoel dringt bij mij naar binnen. Wat ik heb gedaan is niet te vergelijken met wat Nina bij mij heeft gedaan. Het is zelfs geen wraakactie te noemen, maar het is een poging tot moord. Waarom moest ik haar dat nog aan doen? Door mij kan ze niet meer dansen en ik had Sanne op dat moment al. Ik moet er niet aan denken dat ik nooit meer zou kunnen zingen.

Ik was jaloers, als ik niet had geleefd op een roze wolk, had ik net als ieder ander kunnen zien dat Nina en Liam elkaar leuk vonden. Ik heb ruzie gemaakt met één van mijn beste vrienden en bijna zijn meisje dood gemaakt. Ik begin nu zachtjes te huilen.

Het kelpje van de zware ijzere cel deur vliegt open. ''Meneer Styles er is bezoek voor u.'' Ik loop de agent achterna naar de bezoekersruimte. Tot mijn verbazing zie ik Nina zitten, eigenlijk had ik Sanne verwacht.

Ik ga tegenover haar zitten met nog rode ogen van het huilen.

''Harry ik weet het, ik weet dat jij het was.'' Ze is niet eens boos en ze wrijft over mijn handen. ''Hoe dan?'' ''Ik heb mijn geheugen al een tijdje terug. Ik kan me het beeld herinneren, dat ik in jouw ogen keek en dat Sanne naast je zat voordat alles zwart werd. En Sanne die telkens lijk bleek werd en het net leek of als ze spoken had gezien toen ze mij kwam bezoeken zei me genoeg.''

''Het spijt me Nina echt waar.'' huil ik zachtjes.

''Het is oke Haz. Ik heb nooit officeel aangiften gedaan en als jij niet bekend dan ben je hier snel weg.''

Ik sta op en geef haar een knuffel.

''Geen fysiek contact!'' word er geroepen door één van de agenten. Ik laat niet los omdat ik even een knuffel nodig heb. Al snel worden ik een Nina uit elkaar gerukt. ''Styles jouw bezoekuur zit er op!''

Ik word weg getrokken maar ik roep nog snel naar Nina. ''Lukt het hier om weg te komen met je been?'' ''Ja Liam staat buiten. Tot snel Haz, houd vol!'' is het laatste wat ik hoor voor ik de kamer ben verlaten. Zonder nog iets terug te kunnen zeggen ben ik al door de deur begeleid opweg naar mijn cel.