I can be your hero

Sixteen

Otworzyłam delikatnie oczy, po chwili znów je zamykając. Nieznośny szum i czyjaś krzątanina wdzierały się do moich uszu, kalecząc je. Podjęłam się kolejnej próby otworzenia oczu. Tym razem się udało. Pierwsze co zobaczyłam, to biel. Wszędzie biel.

— Obudziłaś się! — usłyszałam po swojej lewej stronie rozradowany głos ojca.

Spojrzałam na niego, marszcząc brwi.

— Gdzie jestem? — zapytałam, mrużąc oczy. Nadal ciężko było mi przyzwyczaić się do tych białych ścian.

— W szpitalu. Zemdlałaś w gabinecie dyrektorki. Zrobili ci badania, ale nic złego w nich nie wyszło. Lekarz powiedział, że to przez stres i przemęczenie — odpowiedział, robiąc krótką pauzę. — Ale także przez to, że nie jesz regularnie posiłków.

Pokiwałam głową, wbijając wzrok w sufit.

— Jakiś chłopak cały czas się do ciebie dobijał. Masz chyba ze sto nieodebranych wiadomości — zażartował ojciec, po chwili nabierając poważnego wyrazu twarzy.

Dźwignęłam się do siadu, opierając się plecami o poduszkę. Sięgnęłam po telefon, następnie go odblokowując. Kiedy zobaczyłam ilość nieodebranych połączeń i wiadomości, zaśmiałam się pod nosem. Ojciec przyjrzał mi się uważnie, zapewne zastanawiając się, co mnie tak rozbawiło.

— Patrz — powiedziałam, odwracając telefon w jego stronę. — Dwadzieścia sześć nieodebranych połączeń, a do tego czternaście wiadomości — dodałam, po chwili z powrotem zabierając telefon.

Ojciec zmarszczył czoło, posyłając mi pytające spojrzenie.

— To Kihyun. Ten chłopak, który często przebywa w naszym domu — odpowiedziałam, zabierając się za napisanie jakiejś wiadomości z wyjaśnieniami.

— Powiedziałaś „naszym" — rzucił ojciec, a w jego głosie można było usłyszeć nutkę radości.

— Tak tak — odparłam, wystukując kolejne wyrazy.

— Zawsze mówiłaś, że to mój dom — kontynuował, przysiadając się bliżej.

Wypuściłam powietrze z płuc, odkładając telefon na kolana przykryte kocem.

— Posłuchaj — zaczęłam, oblizując wargi. — To już chyba najwyższy czas, żebym z tobą porozmawiała, tak szczerze.

Ten tylko kiwnął głową, uważnie mi się przyglądając.

— Tak szczerze powiedziawszy, to cię nienawidziłam — powiedziałam wprost, bez ogródek. Na jego twarz wpełzł grymas przerażenia. — Wiesz, za to wszystko, co nam robiłeś. Za tę cholerną zdradę, za to, co powiedziałeś mamie, po prostu za to, że nas porzuciłeś dla jakiejś młodszej lafiryndy — zrobiłam pauzę, przyglądając się jego reakcji. Teraz zamiast przerażenia, na jego twarzy gościł smutek.

— Jeszcze bardziej cię znienawidziłam, kiedy usłyszałam, co planujesz zrobić. Pamiętasz, co wtedy powiedziałeś? — kontynuowałam, zaciskając dłonie w pięści. — „Problem w tym, że Jisoo jest dla niej najważniejsza, a ja chcę uderzyć w najczulszy punkt". Właśnie to powiedziałeś. I w tamtym momencie straciłeś resztki szacunku, jakim cię darzyłam.

— Jisoo, ja... — zaczął, ale mu przerwałam gestem dłoni.

— Zadzwoniłam wtedy do Kihyuna, bo w tamtym momencie był jedyną osobą, z którą mogłam porozmawiać i której ufałam. Opowiedziałam mu o wszystkim. Nawet o rzeczach, które TY powinieneś wiedzieć, chociaż było zupełnie odwrotnie. O tym, że nas zostawiłeś, że mama ma przez ciebie depresję, a ty chcesz się jeszcze na niej zemścić — powiedziałam z wyrzutem, biorąc głęboki wdech. — Wiesz o tym, że Junhyung nie żyje? Oczywiście, że nie wiesz. A wiesz, jak się po tym czułam? Wiesz, że praktycznie nie jadłam, nie spałam, tylko płakałam? Wiesz, że chciałam się przez to zabić? — mruknęłam, powstrzymując cisnące się do oczu łzy. — Ty niczego nie wiesz. Za to twoja wybranka wie wszystko, jakimś dziwnym trafem.

— Jak to? — zapytał chrypliwym głosem.

— Bardzo chciałabym to wiedzieć. Wiedziała o wszystkim i nie pochwaliła się tobie?— syknęłam, patrząc mu prosto w oczy.

— Jisoo, ja o niczym nie wiedziałem — powiedział cicho, biorąc głęboki wdech. — Jest mi naprawdę przykro. Nawet nie wiem, co mam powiedzieć.

— Nie musisz mówić niczego — odparłam, przyglądając się swoim dłoniom. Dopiero teraz zauważyłam, że do prawej ręki mam podłączoną kroplówkę. — Wiesz, kiedy zasłabłam tam, w gabinecie i dyrektorka powiedziała, że już jedziesz, bardzo mnie to zdziwiło. Że niby ty i zerwanie się z pracy specjalnie dla mnie? Jakoś wtedy, kiedy wracałam ze szpitala od mamy, miałeś bardzo ważne spotkanie służbowe z Yooną w łóżku, dlatego zaczęłam się zastanawiać „dlaczego?". Czyżby mój ojciec się zmienił? Kiedy usłyszałam twój zatroskany głos i zobaczyłam, że serio zerwałeś się z pracy specjalnie dla mnie, to zrozumiałam, że ty chyba jednak mnie kochasz. Chociaż tak trochę.

Po tych słowach zobaczyłam, jak łzy spływają po jego policzkach strumieniami. Ojciec podszedł do mnie i bez zbędnych słów przytulił mocno do siebie. Zamarłam. On chyba serio się zmienił.

— Jisoo — zaczął łamiącym się głosem. — Byłem złym ojcem. Naprawdę, byłem do niczego. Nie spędzałem z tobą zbyt dużo czasu, kiedy byłaś mała, a gdy podrosłaś i stałaś się nastolatką, tak po prostu odszedłem.

— Order najgorszego ojca masz w kieszeni — powiedziałam, kiedy odsunął się ode mnie. Ten tylko zaśmiał się, przecierając załzawione oczy wierzchem dłoni.

— Ja naprawdę cię przepraszam. Wiem, że teraz jest już za późno i nie wrócę tych najpiękniejszych lat twojego dzieciństwa, ale postaram się, chociaż trochę umilić twoje życie. To prawda, byłem złym ojcem. Ale chcę to naprawić. I mam nadzieję, że to docenisz.

Uśmiechnęłam się lekko, kiwając głową.

— Docenię, naprawdę — odpowiedziałam, przygryzając wnętrze policzka.

Nagle drzwi do mojej sali stanęły otworem i pojawił się w nich Kihyun. Miał roztrzepane włosy i wyglądał, jakby całą drogę biegł.

— Jisoo! — zawołał i szybko podszedł do mnie. Przytulił mnie mocno, zupełnie ignorując mojego ojca.

— Kihyun, kroplówka — mruknęłam, uważając na wenflon.

— Nawet nie wiesz, jak się o ciebie martwiłem. Nigdy więcej czegoś takiego nie rób — powiedział, delikatnie luzując swój uścisk.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Chyba za bardzo Was rozpieszczam :v

Ale to nic, takich czytelników warto rozpieszczać, haha.

Cóż, standardowo przepraszam za błędy i mam nadzieję, że się Wam spodobało!

Buziole~