Chapter 5.

258 3 0
                                    

“hindi naman pare.” Sabay tawa kaming lahat. Pero siya umalis. San kaya pupunta to ?

hindi na namin sinundan kasi baka gustong mag-isa.

Chapter 5. - needles

Her POV

I woke up in a very white room. Ansakit sa mata ng ilaw. May naramdaman ako. May something sa kamay ko ?

uh. I looked at my hands and tama nga. Needles ? I hate them.

 I examined the room and noticed na may kung someone na nakatulog sa sofa. I looked at the clock and it’s almost 3 in the morning.

“Mom ? Dad ?” I called.

Nagulat nalang ako nung umangat yong mukha nung nakahiga and umupo ng bahagya.

Why is this person here. ? Is he here for his prize.?

Uh. I don’t want to look pathetic , ayoko na makita ako ng ibang tao na ganito. that’s why I hate hospitals.

“are you feeling something ?” he asked. Ang lungkot niya ata ngayon.

“no. I just thought na its mom or dad.” Umiwas ako ng tingin.

“kaaalis lang nila tita eh. Ako na nagpaiwan” tita ka jan. upakan kita kung wala lang mga nakasaksak saken eh.

 Feeling close talaga.. -_-

nagsalita na ako.

“pwede mo na bang ipaalis tong mga to” then pinakita ko ung mga nasa kamay ko.

“no” was all he manage to say. Lalo akong nanghihina dito sa ospital kaya ayoko nakoconfine.

Then I tried to remove it pero bigla niya hinawakan mga kamay ko. Duhh.

Kaasar. Nagulat ako dun ah. Ano bang kailangan ng taong to.

Dahan dahan niyang ibinaba ung kamay ko.wala naman na akong lakas para lumaban pa eh.

His POV

Halos 2 nights na kong nagbabantay dito. Hay. Kasalanan ko talaga to.

Pagdating ko, paalis na parents niya.

“it’s good youre here anak. Thank you for caring” sabi ni tita Eloisa, mommy niya.

“una muna kami ha. Balik kami bukas” dagdag ni tito Dan.

“sige po mag ingat po kayo” and I waved at them. I heard tita say you too. And I went in the elevator and into her room.

She was still asleep. The doctor came to check her condition and said that she is recovering fast.

I am on the bedside. I remember this scene.

This is just like before not exactly pero siya na naman ang nasaktan at siya na naman ang nakaospital.

And again it’s because of me.

She is beautiful. I traced her hands like a curious child. Anlaki ng pinagbago niya.

Then she moved. Nagmadali ako sa sofa at umarteng parang nakatulog.

She opened her eyes halatang masakit sa mata ung lights sa kwarto. Now she is looking at the dextrose , ayaw niya ata sa mga yon eh, then to the room then to the clock.

Then...

.

..

..

...

she stared in my direction. She’s guessing who am I. Di ata makapaniwala.

“Mom ? Dad ?” tawag niya. I moved and manage to sit.

Forever means "Only You"Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon