Chapter 44.

191 2 1
                                    

sis I want to dedicate this chapter to you. thank you.

:]

**************************************************************************************************

Then nagulat nalang ako nung bigla niyang hinawakan ang kamay ko, dun palang alam ko na na hindi pa rin siya nawala sa buhay ko. and she spoke the words I longed to hear.

"Rebb...

Chapter 44. - RAE

Her POV

 Finally. I can explain myself. Siguro akala niyo ginusto ko na iwan siya? Well at first oo. Pero nagtagal pinagsisihan ko.

I had an operation and the doctor told me I need to recover before doing some stupid actions. Nagpaalam kasi ako na babalik ako sa Pilipinas. Kaya nagpagaling muna ako ng mahigit dalawang buwan bago ako napunta kung nasaan na ako.  I am really upset about the delay but that doesn’t matter anyway.

*Flashback*

I am sitting on the hospital bed. My mom and dad was the one who is watching me. Zayenn needs rest. He’s been here almost everyday. I even told him that he needs to go to school too. And yes he goes to school but he comes to the hospital after. We made the hospital like home. Haha. Foolish of us.

“Honey, sigurado ka na ba na babalik ka? Hindi ka pa okay.” Alam kong nahihirapan din sina mommy para sa akin pero wala na rin namang patutunguhan kung mananatili lang ako dito. I know my condition is getting worse. I’ll only considered an operation to lengthen my life. But if I’ll be lucky I might survive.

“Yah mom. Don’t worry. I’ll be okay. Just let me be happy. Happiness already found me. I just rejected it. No. I just left it.” Iniwan ko siya sa Pilipinas. And I’m coming to get it back.

“Honey, he is not even there in the Philippines. He is studying abroad too. I don’t exactly know what country. Her mom told me” Okay. I am so shocked. So hindi pala kabaliwan ko lang yung mga nakikita kong dumadaan na kamukha ni Rebb. Maybe it’s even him! How will I know. Hindi na ako makapag antay . Bakit ba hindi ko naisip yun? napakalate naman sinabi nila mommy.

As a response umiling na lang ako. Wala naman na akong masabi. And by this moment. Sumasakit na ang ulo ko. Why did this even happen to me. God. I know I am bad but please don’t do this to me.

Napansin nila mommy yung pagbabago ng expression ko. I am holding my head now. Hindi ito dahil sa may naaalala na naman ako. Naalala ko na lahat. I already remember my past. This headache is an effect of my illness.

“NURSE! COME HERE! MY DAUGHTER NEEDS YOU!” habang sinasabi nila yun umiiyak si mommy while my dad is walking back and forth. Hindi sila mapakali. Ganun na ba sila kaalala sa mangyayari sa akin? That’s why I love them. Pero masakit na talaga.

the next thing I know is my vision turned black.

pagkagising ko andami na namang naksaksak sa kamay ko and this time I have oxygen. inexamin ko yung kwarto. unti unti komng minulat yung mga mata ko. medyo blurry ba siya. it took me a minute bago ko mamukhaan yung tao sa tabi ko.

"Zayy. T--ake thi--s off --please. It is so d--isgus--ting." hinang hina pa ako kaya medyo pabulong ang pagkakasabi ko.

"NO ! Hindi mo ba alam kung gaano kami nag alala. lagi mo nalang kasi sinasarili yang nararamdamn mo. Minsan naman Rae maging sensitive ka sa nararamdaman ng ibang tao. kasi haabang nakikita ka namin na ganyan nasasaktan din kami." Alam konmg nagpipigil lang siya ng galit . Hindi ko naman siya masisisi kasi kahit na hirap na ako hindi ko sasabihin sakanila na nasasaktan ako.

Forever means "Only You"Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon