A tiger at Midnight

010 - Briefje

{P.O.V. Alicia}
Ik droom over van alles en nog wat. Maar dit keer is het aangenaam. Ik zie hoe ik samen met mijn vader rende over het gras met mijn blije gezichtje en hoe we samen picknickte en natuurlijk samen kletste over vanalles. Een warm gevoel stroomt mijn lichaam binnen. Mijn vader was zo'n geweldige man, hij las altijd van die mooie verhalen voor. Al was ik niet zeker of hij het nu echt vanuit het boek voorlas of de verhalen gewoon verzon ter plekke, want het was steeds hetzelfde boek maar steeds weer andere verhalen. Alsof de teksten die zich in het boek bevonden telkens veranderden in weer een nieuw verhaal. Magie, dacht ik vroeger altijd. Ik droom verder over iets raars. Mijn vader heeft iets op zijn arm. Ik kan niet zien wat, maar het doet hem pijn. Ik wil hem helpen, ik wil huilen, ik wil zo graag naar hem toe.. Mijn droom springt weer over naar iets totaal anders, iets vrolijks. Ik word er ook meteen blij van. Mijn treurige gezicht verandert in een big smile en ik zit vol energie en hoop. Mijn vader loopt rond in een wereld. Een magische wereld. Rare beesten lopen er rond, vogels vliegen in het rond en vreemde wolken zweven in de lucht. Alles geeft je zo'n geweldig gevoel. Mijn vader moet zich wel geweldig gevoeld hebben, dat kan niet anders. Zelfs ik voel het.. Het lijkt net of ik zelf ben aan het rondlopen in deze magische wereld. Maar dan schakelt mijn droom zich weer terug in een akelige en kille situatie. Alweer zie ik mijn vader maar dit keer met een gezicht van de dood. Ik zelf krijg hetzelfde gevoel, ik voel me nu zo slap en het lijkt wel of ik hem kan voelen, mijn hart lijkt wel van ijs en mijn arm doet vreselijke pijn. Net zoals de arm van mijn vader. Een fel licht vult de kamer waar mijn vader in staat en als dat licht is gedoofd, staat mijn vader er niet meer en lijkt het alsof er niks is gebeurd. Mijn vreselijk gevoel verdwijnt ook en ik heb terug controle over mezelf, ik kan mijn eigen gevoelens terug besturen.. Wat is dit?

{P.O.V. Damian}
Alles gaat goed met Alicia en daar ben ik blij om. Het gevoel dat Alicia mij geeft als ik bij haar in de buurt ben is magisch. Een soort aantrekkingskracht, of gewoon vlinders in mijn buik die maar niet weg willen gaan? Ik krijg het warm vanbinnen als ik Alicia aankijk. Ze is nog mooier als ze slaapt.. Ik besluit haar na een tijdje terug naar huis te gaan, zodat Alicia rustig kan slapen. Maar eerst schrijf ik een briefje om te laten zien dat ik hier ben geweest. < Lieve Alicia.. Ik hoop dat alles goed met je gaat. Hopelijk kom je snel terug naar school! Ik schrijf dit briefje om te laten zien dat ik hier echt ben geweest. Hopelijk kom je er zo snel mogelijk weer bovenop! Veel beterschap. x Damian >
Dat was het briefje dan, na 19 keer opnieuw te schrijven ben ik er tevreden over. Ik leg het naast haar bed en leg de pen er half op. Ik kijk nog een keer naar haar en loop dan naar de deur met een twijfel gevoel. Moet ik dat briefje wel doen? Zou ik haar niet beter morgen nog een keer komen opzoeken en het dan persoonlijk zeggen? Nee toch? Zo luid het in mijn hoofd. Nee Damian, nee. Ik zeg Tess gedag en loop dan de kamer uit. Zo snel mogelijk wil ik het ziekenhuis uit zijn, ik weet niet waarom.. Maar ik wil dat zo snel mogelijk de dag weer om is en dat Alicia het briefje leest. Hopelijk vindt ze het iets. Ik stap op mijn fiets en rijd weg, nog steeds met mijn gedachten bij dat briefje en Alicia. Het was eigenlijk best wel stom dat Tess erbij was.. Maar goed beter iets dan niets. Mijn telefoon maakt een bliepje. Ik pak met veel moeite mijn iPhone uit mijn jaszak, waarbij ik hem dus bijna laat vallen.. Misschien is het wel van Alicia! Mijn hart maakt een sprongetje bij die gedachte. Maar toen ik op mijn toegangsscherm keek zag ik een herrinering er stond: < Eten bij Selena over 10 minuten. > 'Oh shit!' Roep ik hardop. 'Dat is waar ook!' Ik fiets me de benen uit mijn lijf. Als als ik thuis ben gooi ik mijn fiets tegen de muur aan en ren zo snel als ik kan naar de voordeur, die vanzelf al open gaat. Mijn broertje Jason opent net de deur om zelf te vertrekken naar een vriend. Ik loop hem gewoon omver, ik zeg later wel sorry. Mijn broertje heeft het niet eens in de gaten, hij tokkelt gewoon verder op zijn samsung galaxy s2 mini. Zo snel als ik kan ren ik de trap op, als gevolg krijg ik wel geschreeuw van mijn moeder: 'DAMIAN, DAT IS NU AL DE ZOVEELSTE KEER JONGEMAN.' 'Ja mam.' Antwoord ik gewoon terug. Ik doe snel nog een ander t-shirt aan en een nette broek. Mijn t-shirt is gewoon wit maar ik trek er snel nog een jasje over heen. De broek en het jasje komen overeen met kleur, zwart. Ik doe snel nog wat gel in mijn haar. Ten slotte neem ik een kijkje in de spiegel. 'Nja, nog steeds even knap.' Zeg ik met een brede glimlach op mij gezicht. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik nog 2 minuten heb om bij Selena thuis te geraken. Dat haal ik dus nooit. 'Mam, ik heb dat etentje bij Selena weet je nog? Dus ik eet niet thuis, doei!' Roep ik als ik de trap afren. Mijn moeder lacht en begrijpt nu mijn stunten op de trap en mijn geren. 'Zou je niet iets meenemen voor Selena?' Antwoordt ze kortaf. 'Oh ja..' Mijn oog valt op een vaas die in de woonkamer staat. Er staan zulke kleurrijke bloemen in. Dus ik besluit ze uit de vaas te pakken. Ik loop met de bloemen de deur uit en stap op mijn fiets. Als we een auto hadden was alles veel makkelijker geweest.. Op school vertel ik altijd dat ik in een villa woon met talrijke aantallen van auto's.. Maar in werkelijkheid heb ik helemaal geen geld. Ik ben misschien wel populair op school, maar thuis help ik mijn moeder altijd. Ik probeer zoveel mogelijk te besparen en te helpen omdat we het niet zo breed hebben thuis. Daar komt ook nog bij dat mijn vader mijn moeder heeft achtergelaten met mijn broertje en mij op mijn 4de jaar. Ik fiets zo hard als ik kan de richting van Selena's huis uit. Eenmaal aangekomen, zet ik mijn fiets netjes bij de voordeur en veeg mijn t-shirt en broek even glad. Pas daarna bel ik aan in de grote en prachtige villa van Selena. De butler, Piërre, doet open en laat me binnen. Ik groet hem beleefd. Piërre en ik kunnen het altijd goed met elkaar vinden. Hij waarshuwt me dus ook voor Selena zodat ik voorbereid ben op haar preek. Ik loop dan door naar de woonkamer waar ik inderdaad een kwade Selena tegemoet loop. '6 minuten te laat.' Zegt ze droog en kortaf. 'Ik was het vergeten.. Maar ik heb bloemen voor je.' Zeg ik er snel achter aan. Maar van de bloemen is niet veel meer over. De helft van de bloemblaadjes zijn eraf gewaait op de fiets en van de kleur is ook bijna niets meer te bekennen. 'Uhh.. Sorry.. ' Zeg ik een beetje ongemakkelijk terwijl ik de bloemen snel terug achter mijn rug steek. Ik druk een glimlach op mijn lippen. 'Awh! Ik kan niet lang boos op je blijven boellie van me.' Zegt Selena en in de tussen tijd knijpt ze in mijn wangen. Ik trek mijn hoofd zachtjes terug en knik maar gewoon naar haar. Ze maakt een gebaar dat ik door moet lopen naar de eetkamer. Daar tref ik een aantal andere butlers die ik nog niet ken. Ik wil me aan ze voorstellen maar Selena laat dat niet toe. 'Het zijn maar stomme butlers, die heb jij toch ook thuis.' Zegt ze. Ik krijg het een beetje benauwd maar knik dan. Ik loop verder naar haar ouders die al plaats hadden genomen aan de tafel. Ik geef Selena's vader beleefd een hand en haar moeder geef ik 3 zoenen op haar wangen. Één van de butlers schuift een stoel naar achteren, dat was dus de plaats waar ik moet gaan zitten. Helemaal aan de andere kant van de tafel ongeveer. Het was wel tegenover Selena's vader, maar de tafel was zo lang en breed dat ik hem amper kan horen. Selena en haar moeder zitten ook tegenover elkaar maar zij zitten in het midden van de tafel. Ik glimlach ongemakkelijk. Een tijdje wordt zelfs helemaal geen woord gezegd. Ik wil meerdere keren iets zeggen maar ik hou mijn mond maar gewoon. Uiteindelijk krijgen we het eten en het smaakt verukkelijk maar de moeder van Selena is niet tevreden en gaat de chefkok meteen ontslaan nadat ik weg ben. Zwijgend eten we het voorgerecht, hoofdgerecht en het nagerecht op. Als we klaar zijn ruimen de butlers alles op en gaan Selena en ik naar haar mega grote kamer. Totaal ongezellig vind ik het. Nog steeds zeggen we geen woord. 'Ga je me niet kussen?' Vraagt ze dan. Mijn ogen sperren zich open. Ik weet even niet wat ik moet doen, ik panikeer een beetje. Ik wil haar helemaal niet zoenen, waar heeft ze het over. Ik hoef de hele Selena niet meer. Ze komt steeds dichter bij me staan. Ik voel me ongemakkelijk. Ze brengt haar hoofd dichter bij de mijne, maar ik blijf stokstijf staan. Ik ga haar dus echt niet zoenen. Nu komt ze echt te dichtbij. Ik verzin snel een smoesje en loop naar een juwelenkistje dat op haar vensterbank sta en ik doe alsof ik het mooi vind. Ik vraag van wie en van waar ze het heeft. Ze verteld met trots het verhaal over haar juwelenkistje. 'Yep, mijn vader heeft het dus meegenomen uit het mooiste deel van China, het was heel duur maar hij had het over voor mij..' En zo ging het nog een tijdje verder, aan de ene kant was ik blij dat ik haar had afgeleid maar aan de andere kant niet want nu moest ik dat stomme verhaal aanhoren. 'Gefeliciteerd' Klonk het in mijn hoofd toen ze zei dat het heel duur was. Ik rol met mijn ogen maar laat het niet merken aan Selena. Ik doe alsof ik heel geïnteresseerd ben..

♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️
Ik hoop dat het een leuk hoofdstukje was! Het is een beetje een Damian hoofdstukje.. Maar goed ik hoop dat jullie het leuk vonden! Kusjes van Kyara