A tiger at Midnight

017 - Verrassing

LEES ALSJEBLIEFT MIJN OPMERKING OP HET EINDE! Soort wedstrijd.

❤️❤️❤️

Ik draai me om naar de plaats dat Damian aanwijst. Dan verschijnt Tess die achter een boom verstopt zat. 'TESS!' Ze glimlacht en rent naar me toe. Na een tijdje knuffelen komt er een tweede iemand tevoorschijn. Het was te mooi om waar te zijn. Angelo. Mijn glimlach verdwijnt, net zoals die van Damian. Maar Tess loopt enthousiast naar hem toe.

'Angelo! Ga je ook mee?' Angelo schenkt geen aandacht aan haar en kijkt van mij naar Damian. 'Ik kan me niet herinneren dat ik jou ook had gevraagd, Angelo.' Zegt Damian om de stilte te verbreken. 'Ik ga ook niet mee, eikel. Ik wil haar-' wijzend naar mij '-waarschuwen voor wat komen gaat.'

Met die woorden verdwijnt hij in het bos en laat ons verbijsterd achter. Tess staat erbij alsof zonet iemand is doodgegaan. Hij was ten slotte één van onze beste vrienden.

'Damian, is hij.. hij..'

'Ja Tess, hij is een iracaan.'

Tess hoopte op een ander antwoord maar die kreeg ze niet. Teleurgesteld laat ze zich zakken in het gras. Ik sta er ook maar wat teleurgesteld bij en kijk Damian wanhopig aan.

'Ik neem aan, Alicia, dat je nu begrijpt waarom ik ruzie had met Angelo voor je huis?'

'Dit veranderd de zaak wel ja, hij probeerde me te zoenen, hij was mijn beste vriend!'

'Ik snap dat dit moeilijk is voor jullie, maar het is niet anders.' Zegt hij opeens heel droog, net alsof ik hem heb benomen van zijn gevoelens. Is hij jaloers? Nee, Alicia, nee. Geen tijd voor daar aan te denken.

'Laten we gaan.' Begint Damian weer. Ik vind het fijn dat Tess meegaat, zo heb ik toch iemand die ik echt ken. 'Maar Tess, jij bent dus ook al ingelicht over deze twee fantasiewerelden?' Ze knikt en lacht tegelijk.

Op het gebaar van Damian stappen we de auto in en wachten totdat we wegrijden. 'Het voelt even raar, omdat we een minuut bewusteloos zijn, eigenlijk een beetje dood.' Ik kijk met grote ogen naar Tess die ook angstig voor haar uit staart. Ik zie net nog dat Damian op een knopje drukt dat verborgen zat onder een klepje. Dan wordt alles zwart en begint mijn minuut van de dood.

Ik zie vanalles, maar alweer het bekende bos dat ik vaker in mijn dromen heb gezien. Zou Saeberia er zo uitzien? In de verte verschijnt een tijger, met dezelfde en bekende felblauwe ogen. Ze komen me zo bekend voor.. Niet alleen van in mijn droom. Langzaam komt het beest dichterbij, waardoor ik het toch wat warm krijg.

Oog in oog staan we tegenover elkaar. 'Dag meisje.' Die stem.. Diep maar zo zachtaardig. Ik wil iets terug zeggen maar mijn stembanden laten het niet toe. 'Kalmeer en laat je hart spreken, Alicia. Ooit zul je spreken.' Dan verdwijnen de blauwe ogen en wordt alles wazig.

De minuut is voorbij, dat betekent dat we er zijn, ontwaakt van de dood en aangekomen in een wereld van fantasie en leven. 'We zijn er. Open je ogen maar, Alicia.' Langzaam open ik mijn ogen, het felle licht doet pijn.

Nu weet ik het, het licht, de ogen, het litteken, alles vanuit mijn dromen maakte me klaar voor dit, voor Saeberia. Die tijger, het is mijn vader. Hij was diegene die leefde en ik zal en moet redden.

Als ik rechtop zit en recht in de ogen van Damian kijk, krijg ik kriebels. Hij glimlacht klein, en ik voel het bloed al naar mijn wangen stromen. Hij staat op en helpt me opstaan, Als ik verder kijk zie ik Tess die al helemaal fit naast Damian staat.

We staan tussen allemaal bomen en mensen komen voorbij. Ook vele dieren zoeken hun weg naar de plaats waar ze moeten zijn. Dit is precies het beeld van in mijn droom. Deze mensen, dieren, wezens en het bos. Als ze mij bemerken, kijken ze allemaal op en stoppen ze met wat ze bezig waren.