A tiger at Midnight

015 - Goud en bruin

Zijn ogen vallen op mijn lippen en hij brengt zijn hand naar mijn wang. Ik verstijf van de angst en kijk Angelo verbaasd aan. Zijn hoofd komt steeds dichterbij. "Oh god, ik wil dit helemaal niet! Hij is een goede vriend meer niet!" Zegt een stem in mijn hoofd.

Ik voel de warmte van zijn adem en zijn hand voelt klam aan. Mijn ogen vinden de zijne en op dat moment schrik ik me rot. Zijn ogen zijn niet meer normaal, niet menselijk, maar ogen van een tijger. Deze zijn niet blauw zoals in mijn dromen, maar een mengeling van goud en bruin.

Zijn lippen raken heel kort de mijne en een rilling loopt door heel mijn lichaam, ik voel pijn en walging tegelijk, maar vooral pijn in mijn litteken. Ik walgde er niet alleen van om met mijn beste vriend te zoenen, maar er voelde iets fout.

Ik trek mijn hoofd snel terug en ga recht staan. Zo snel mogelijk loop ik naar achter zodat ik tegen de muur aan kom te staan. Ik huiver en grijp met mijn hand naar het litteken, dat ondertussen nog groter is geworden.

'Hier ga je spijt van krijgen, meisje', zegt Angelo opeens. Ik schrik van zijn woorden, zoiets zou hij nooit zeggen!

'A..Angelo..' Meer komt er niet uit mijn mond. Ik wil hem slaan, maar ik ben ook heel bang voor hem op de één of andere manier.

Nog steeds vol verbazing laat ik me op de grond zakken. Ik trek mijn knieën op en mijn ogen ontmoeten Angelo's ogen. Ze hebben nog steeds de goud-bruine kleur en hij heeft nog steeds dezelfde gezichtsuitdrukking op zijn gezicht.

'Ik zou maar luisteren naar Damian', met die woorden verlaat hij mijn kamer en laat mij zonder enige antwoorden achter. 'Luisteren naar Damian..' Luidt het in mijn hoofd.

Mijn handen omvatten nog steeds het litteken. De pijn is er nog steeds en ik heb het gevoel alsof het steeds uitbreid. Ik adem diep in en uit en ga dan terug op mijn benen staan. Ik wankel nog eventjes, maar herstel me vrij snel.

Langzaam en kijkend naar de deur loop ik naar mijn bed en laat me zachtjes erop vallen. Nadenkend over de woorden van Angelo, of de vreemde persoon in Angelo.

Opeens gaat al mijn aandacht uit naar het briefje. 'Maar natuurlijk!' Komt er net iets te hard uit. Misschien vind ik daarin antwoorden! Snel prop ik mijn vingers in mijn broekzak en wurm het briefje tussen mijn vingers zodat ik het makkelijker eruit kan pakken.

Starend naar het witte briefje, zit ik op mijn bed. Mijn vingers vouwen het open en ik lees de letters:

-----
Lieve Alicia,
Dit komt misschien heel onverwachts, waarschijnlijk geloof je dit niet eens.
Ik weet dat je dit allemaal waanzin gaat vinden, maar je vader heeft hetzelfde meegemaakt en ik wil niet dat jou hetzelfde lot tegemoet gaat.
Pak je spullen en voorzie ook drinken en wat te eten.
Het spijt me dat jou dit overkomt en dat het zo onverwachts is, maar het is dringend en het moet nu gebeuren.
Ik kan je niet meer vertellen, zorg dat je morgen om 6 uur 's morgens op de hoek van je straat staat. Niet eerder niet later.
Alsjeblieft luister en doe dit.
Vertel niets aan je moeder, vriendin of wie dan ook. Je mag wel een briefje neerleggen voor je moeder meer niet.
Nogmaals: het spijt me.
Liefs Damian
-----

Met grote ogen herlees ik het briefje en krijg tranen in mijn ogen bij het gedeelte van mijn vader. Wat is dit? Wat staat me te wachten? Welk lot? Wat is er met mijn vader gebeurd? Zoveel vragen spoken rond in mijn hoofd.

Ik knipper even en staar naar het briefje. Ik wil niet weg? Misschien ga ik wel gewoon niet.. Er is teveel gebeurd vandaag. Moe en helemaal kapot laat ik me achterover vallen. Ik duw mijn gezicht in het kussen en huil al de ellende van de vragen en geen antwoorden eruit.

Na een tijdje gehuild te hebben, besluit ik om mijn tas te pakken en de raad van Damian op te volgen. Puur omdat ik wil weten wat er met mijn vader gebeurd is en welk lot mij ook staat te wachten.

Kleren, tandenborstels, borstels, ondergoed en dekens nemen mijn hele tas in beslag. Mijn moeder is op haar kamer dus ik sluip stil naar beneden. Als ik de keuken inloop, loop ik naar de kast en neem er eten uit zoals crackers. Ook een paar flesjes water gaan in de tas. Ik neem ook koekjes, chips en dergelijke mee. Misschien te veel, maar wie weet wat me te wachten staat?

Mijn moeder zal vast wel merken dat er zoveel eten weg is, dus dat zet ik extra op het briefje:

-----
Lieve mam,
Het spijt me,
Het spijt me dat ik wegga, of al weg ben als je dit leest.
Ik kom terug, dat beloof ik je.
Alsjeblieft, huil niet, ik kom zo snel mogelijk weer terug.
Ik weet niet waar ik heen ga, of wat ik moet doen, maar er staat me iets te wachten.
Ik weet het zelf allemaal niet, maar ik ben vastberaden uit te zoeken wat er met papa gebeurd is.
Maak je geen zorgen, ik red me wel, de eigenschap 'sterk en moed' heb ik van jou, mam. Want je bent de beste en sterkste moeder van de wereld! Bedankt voor alles, zie dit niet als afscheid maar meer als een bedankje.
Doe de groetjes aan Tess!
Mam, bedankt wat je allemaal voor me doet, ik hou van je.
(Trouwens, ik heb wat eten meegenomen, vandaar de lege kasten, sorry!)
Liefs je dochter, Alicia.
-----

Een traan ontglipt uit mijn ooghoek en komt terecht op het briefje dat duidelijk te zien is. Misschien kom ik wel nooit meer terug, maar daar ga ik niet van uit. Ik weet niet wat me te wachten staat, maar daar kom ik snel genoeg achter.

❤️❤️❤️
A/n heeey lezers! Hier weer een nieuw hoofdstukje :) laat een reactie en vote achter als je het leuk vond! Wat denken jullie dat Alicia moet gaan doen/te wachten staat? Wees creatief! Ik heb zelf al een verhaal in mijn hoofd dus nee, ik steel niet één van jullie ideën. En sorry dat het een klein hoofdstukje is!

Vergeet ook niet het boek 'Gifted Eyes' te lezen! Lieke en ik werken hier momenteel hard aan :)