A tiger at Midnight

012 - Goed nieuws en slecht nieuws

Opeens hoor ik een 'ping' geluidje van mijn telefoon afkomen. Zo snel als ik kan, pak ik hem van mijn nachtkastje af en kijk van wie het is. Het is van diegene waarvan ik hoopte dat het zou zijn. Damian. Oh god Alicia stop. Je kan niet op Damian vallen, hij is te.. te.. Perfect. En hij zou nooit vallen op meisjes zoals mij. Wat haal ik me in mijn hoofd, ik heb het al moeilijk genoeg met die irritante dromen. Ik word uit mijn gedachten gehaald door een pijnsheut. Hij gaat door heel mijn lichaam. Even denk ik dat ik ga flauwvallen gezien de vorige keren, maar dit keer hou ik me sterk. Ik adem snel, te snel maar het gaat niet anders. Tess heeft het vrijwel meteen door, ik kan het zien aan haar gezichtsuitdrukking. Ze wil op de bel drukken maar ik kan nog net uitbrengen dat ze dat niet moet doen. Verbaasd kijkt ze me aan. Ik sla de dekens van me af en ga een beetje recht zitten. Ik grijp naar mijn arm als er opeens een straaltje bloed uitkomt. Tess drukt, zonder te twijfelen meteen op de bel. Haar ogen sperren zich open bij het zien van de wond op mijn arm. Angstig richt ik mijn blik ook op het bloed. Op dat moment besef ik, dat wat ik zag in mijn dromen ooit tot werkelijkheid komen. Mijn vader mocht dan wel gestorven zijn, maar ik voel zijn aanwezigheid, ik ben verbonden met hem. De pijn verminderd en de wond stopte met bloeden, opgelucht haalde ik adem. Nog steeds had ik mijn mobiel in mijn hand. Nog steeds ben ik nieuwsgierig naar het berichtje van Damian, ookal zei iets in me dat ik dat niet moest zijn. En nog steeds heb ik geen reactie gekregen van een verpleegster. Tess haar kleur is helemaal weggetrokken en ze ziet nu helemaal wit van verbazing en angst. Ze wou wel een verpleegster halen, maar ze wou mij niet alleen laten met de pijn. Als Tess en ik alles een beetje hebben laten bezinken en terug zijn bijgekomen besluit Tess op te staan uit de stoel en een aantal tissues uit het gele kastje dat zich niet ver van mijn bed bevindt te nemen. Ze loopt naar de kleine badkamer die bestaat uit een wc, douche en een wastafel. Ze doet wat water op de tissues en loopt dan mijn richting uit. Ze had ook gewoon een washandje kunnen nemen maar ze was zo in de war dat ze daar helemaal niet aan dacht. Ze veegt het opgedroogde bloed langzaam van mijn arm af. De wond zelf laat ze over aan de verpleegster die na 10 minuten eindelijk maar eens komt kijken. Als ze mijn arm ziet, sperren haar ogen wijd open en loopt ze direct naar me toe. 'Wa.. Wat is er met jou gebeurt?!' Brengt ze stamelend uit. 'Als u 10 minuten geleden meteen was gekomen, had u wel gezien wat er aan de hand was, mevrouw', zegt Tess bot. Dat is weer typisch Tess, ik moet er wel om lachen maar de verpleegster kijkt haar nijdig aan. Tess kijkt hetzelfde terug en als ze haar aandacht terug op mij richt, steekt ze achter haar rug haar middelvinger op. Ik lach hard in mezelf en laat het niet merken aan de verpleegster. Tess weet me altijd weer op te vrolijken! Mijn oog viel op het naamkaartje van de verpleegster: Diana Berken. Ze had een standaard wit uniform aan en haar bruine haren zaten vast in een paardenstaart. Tess loopt even naar de prullenbak en gooit de tissues met mijn bloed weg. Diana is ondertussen al bezig mijn wond schoon te maken met ontsmettingsmiddel en dergelijke. En ik krijg een pijnstiller voor mijn hoofdpijn. 'Ik ga even een dokter halen, dit ziet er wel heel apart uit', zegt Diana terwijl ze al half onderweg is. Met angst in mijn ogen kijk ik haar na. Tess is blijkbaar ook bang voor wat er gaat komen. Meteen valt me weer iets in, het sms'je. Verassend genoeg heb ik het ding nog steeds in mijn hand. Snel ontgrendel ik hem en klik ik op het berichtje van Damian:

- Heey Alicia! Geen dank, ik vond het leuk om bij je langs te komen. Het was het minste dat ik kon doen, ookal sliep je. Hopelijk zie ik je snel weer! x Damian

Mijn mondhoeken vormen zich tot een glimlach en Tess komt naast me staan als ze mijn glimlach ziet verschijnen. Ze leest het sms'je ook en haar mond valt open. 'Zeg niet wat ik denk dat je gaat zeggen', zeg ik voordat Tess ook maar iets kan uitbrengen. 'Hij vindt je leuk!' En toch zegt ze het. Maar onze vrolijkheid duurt niet voor lang als we geklop op de deur horen. De dokter. We stoppen meteen met lachen en wachten angstig af op zijn reactie. Hij begroet ons kort en stelt zich voor als Henry Serlen. Hij draagt een lange dokterjas en heeft zo'n schrijfplankje met papier vast. In een zakje van zijn doktersjas zit een pen. Hij neemt een krukje en neemt naast mijn bed plaats om mijn wond beter te bekijken. Ik heb er zelf eigenlijk ook niet meer naar gekeken dus ik besluit er ook even aandacht aan te schenken. Maar dat had ik beter niet kunnen doen.

----
Okeeeee, dus kort hoofdstukje maar ik schrijf liever korte hoofdstukken... Sorry! Hopelijk vonden jullie het wel een leuk hoofdstukje. Ik hoor graag jullie mening in een comment! Xx Kyara
P.s. Shut out wordt morgen (of eigenlijk vandaag) geupdated!