Blauw

6 // h3

Isla's moeder had hen gevraagd of ze bij de familie wilden zijn, in de aparte ruimte. Nora's vrienden hadden ja gezegd, hadden een van hun ouders meegenomen, maar Nora wilde het niet, hoewel ze wel tegen haar moeder had gezegd dat ze er moest zijn.

Nee, Nora mengde zich onder het andere volk, op zoek naar dat ene gezicht.

En ze zag hem staan, in die menigte. Er stond een meisje naast hem, dat Nora herkende als Lena en voor een moment ging er een steek van jaloezie door haar heen, iets wat nergens op sloeg.

Toen draaide hij zich naar haar toe en keek haar aan en ze kon even niet ademhalen, want god hij zag er goed uit op deze godsverdoemde dag.

Hij wuifde Lena weg en liep naar Nora toe, die haar tranen nu al op haar wangen had staan. Hij wikkelde zijn armen om haar middel en begroef zijn gezicht in haar nek en ze voelde zijn lichaam ontspannen tegen het hare. Ze ademde in.

'Ik mis haar,' fluisterde ze tegen zijn schouder.

'Je bent niet de enige.'