Blauw

EPILOOG // n1

Nora zag hem voordat ze er erg in had. Zat haar haar goed? Was haar mascara niet uitgelopen? Het waren stomme dingen, waar ze zich nooit zorgen om had hoeven maken toen ze nog met Asher had, maar nu ze hem weer zag, voor het eerst in al die jaren, was dat het eerste waar ze over nadacht.

Hij zag er verdrietig uit. Ze voelde het in haar botten, zoals ze altijd zijn emoties in haar binnenste had gevoeld. Vanaf het moment dat ze zijn berichtjes op Isla's telefoon had gelezen.

Isla. Het verdriet was er elke dag. Altijd aanwezig. Soms pakte het haar uit het niets, als een soort ruis en was het het enige waar ze aandacht voor had. Dat gebeurde soms op verkeerde momenten: tijdens colleges, als ze aan het fietsen was...

Soms was het een warme hand op haar hart, werd het vervaagd onder de gewenning. Het was er altijd. Altijd.

Nora keek nog een keer naar Asher en wendde toen haar ogen af. Hij was het verdriet in eigen persoon en elke keer dat ze hem zag, bracht het Isla weer op. Ooit was het comfortabel geweest, leek hij een van de enige personen die haar had kunnen begrijpen, maar nu was het bijna ongemakkelijk. Hij was zo'n groot deel van Isla dat het nooit van Nora had kunnen zijn en daar had ze eerst geen probleem mee gehad, maar nu was dat anders. Hij bracht elke keer dat verdriet op.

Ze zuchtte, pakte haar tas steviger vast en stak de straat over, op weg naar het café. Vandaag was toch een dag vol Isla, dus daar past Asher goed bij.