Blauw

6 // h7

'Dus, Isla, hier sta ik dan, voor een kamer met mensen die ik in godsnaam niet ken. Volgens mij zijn er veel mensen van je school.' Nora haalde haar schouders op. 'Ik ken je alleen in verhalen, eigenlijk. Verhalen die je me vertelde, verhalen die ik nu van anderen hoor en ik ken je zo goed.

Isla, je bent niet te omschrijven. Je bent zo'n goed persoon, zo mooi en getalenteerd en zorgzaam. Je houdt zo diep van mensen, tot het punt dat ik denk dat ik het niet verdiende om gehouden van te worden. Je zorgde ervoor dat ik me speciaal voelde als ik dat nodig had en zelfs als ik het niet nodig had. Je wist dat het me het idee gaf dat je van me hield.

En god wat hield ik van jou. Ik wist niet hoe het was om een beste vriendin te hebben, voordat ik jou had. Jij was de eerste waarvan ik zeker wist dat deze te houden was. En dat ben je nog steeds, zelfs nu je weg bent. Ik hou zo veel van je en ik had nog zo veel met je willen doen. We moesten nog samenwonen met een of andere verdwaalde straatkat die we dan een stomme naam gaven en we veel te veel voedsel gaven. We moesten nog dronken worden en kijken wie de meeste jongens kon zoenen op een avond, al was dat helemaal niet wat we zouden doen. Ik wilde nog zo veel series kijken, zo vaak op een tweedehands bank zitten en goedkope chips eten.

En nu kan dat nooit. Misschien ligt het eraan, dat je eigenlijk niet kan fietsen of misschien stond het nummer dat je aan het luisteren was je niet aan, maar godverdomme zeg, ik vervloek wat het ook was.

Ik hoop voor jou dat er een leven na de dood is, al is het niet waar ik in geloof. Ik wens je het allerbeste toe. Ik wil dat er donuts zijn, dat er katten zijn, die op je liggen als je probeert een snapchat te maken, ik hoop dat er wifi is en dat je YouTube-filmpjes kan kijken. Ik hoop dat God je goed gezind is want mens dat verdien je.

Ik hou van je, dat is eigenlijk alles wat ik wilde zeggen.'