Rasta
Hoofdstuk 1
Papa stormt op me af. “auw!” roep ik. Papa duwt me weg, waarom?
Er valt een boom om, recht op… ‘KRRRRK, BAM!’
“Papa! Nee! PAPA!”
Spot komt naar me toe gegaloppeerd en roept: “Rasta, kom met mij mee, anders word je verpletterd” Ik doe maar wat hij zegt.
“Waar is papa?” vraag ik. Maar Spot reageert niet.
‘KRRRRRRRRK!’ weer dat geluid. Er valt nog een boom om. Vlak voor onze neus. We zitten vast!
Dan zie ik mama weer staan. Ik ga naar haar toe. “Mama, ik ben bang! Wat gebeurd er?” vraag ik.
“Er is een tornado aan de gang. We kunnen niet weg, blijf maar dicht bij me en zorg dat je niet onder een boom terecht komt.” Zegt ze zo kalm mogelijk. Maar ik zie aan haar dat ze helemaal niet kalm is.
‘KRRRRRRK!’ Opnieuw. Ik houd het niet meer uit, ik ga weg, weg van mama, ik galoppeer op een boom af die voor de uitgang ligt en spring er zomaar overheen. Het hek staat open. Ik ren de weide uit, richting het huis van Daniël. Dan begin ik te hinniken.
Daniël komt naar buiten. “Rasta, wat doe jij hier?” dan ziet hij dat er bomen zijn omgevallen en dat mama daar vast staat.
“Help, mama en de anderen zitten opgesloten!” hinnik ik. Maar de baas hoort me niet. Waarom niet?
Daar komen de andere paarden aangerend. Ik zie mama, Spot, Lara, de moeder van Lara… waar blijft papa?
Wij worden naar een veiligere plek gebracht. Nee, ik wil eerst papa vinden.
Ik steiger en ruk met een snelle beweging het touw uit de handen van Joris.
“Hey! Rasta! Kom terug!” roept Joris.
Maar ik kom niet terug, ik ga papa ophalen.
“Papa! Papa, waar ben je?” Roep ik.
“Rasta, kom hier! Alsjeblieft!” Dat is mama.
“Nee, ik wil papa vinden”
“Maar papa is…” mama word onderbroken door de wind. Dit is mijn kans. Ik ren verder, spring over de omgevallen boom. “Papa?” Waar ben je? Zit je ergens vast? Ik hoop het niet.
“Rasta! Papa is er niet meer! Hij is dood.” WAT?! Nee! Papa!
‘KRRRRRRK BOEM!’ het is alsof de wereld instort. Papa weg, de tornado. Ik sta verstijfd, wat gebeurt er?
De boom komt recht voor me terecht. Ik zit vast! “Help! Papa!”
“R-ra-rasta? b-ben jij h-het?” Een kreunende stem… PAPA!
“Papa! waar ben je? Ik zie je niet!” ik kan weer bewegen, maar het is nog steeds heel donker, en de regen maakt het nog erger.
“Hier ben ik, ik leef nog. Ik ben je papa, Spitfire!” Ja! Het is papa! hij leeft nog, mama had geen gelijk.
Het weer word rustiger, maar nog wel stormachtig. En de regen is er niet meer, het spettert alleen nog zachtjes.
Ik zie papa nog steeds niet. “Zoek hulp, Rasta, zoek hulp!”
Ik begin te hinniken, dat is het enige wat ik kan doen. Geen antwoord terug. Ik probeer het nog eens… weer geen antwoord. Zouden ze naar binnen zijn?
Ik zie nog maar één optie; papa zelf proberen te redden.
“Papa? red je het nog?” vraag ik eerst.
“Nou, ja, wel een beetje. Maar zorg er maar voor dat er iemand komt.”
Ik pak een tak van de boom vast en probeer die eraf te trekken. Het lukt. Nu de volgende tak. Het lukt weer, het lukt bij een stuk of zeven takken. Daarna komen er grotere takken.
“Het is te zwaar! Lukt niet. De takken zijn te sterk.” Roept ik paniekerig.
“je kunt het, Rasta!”
‘KRAAAAAAAK’
