Hoofdstuk 4
“Rasta!” iemand roept me. Het is Josie! De oudste merrie van de groep.
“Daar zijn jullie! Gelukkig! Ik heb de taak om jullie te lijden naar de veiligste plek. Volg me maar!”
De groep volgt me gehoorzaam. Timmy loopt naast me.
“Oh, ja! Luister allemaal! Timmy… mijn kleine maatje, heeft mij naar deze plek geleid. je moet hem bedanken voor het vinden van de groep. Niet mij!”
Timmy kijkt me verwondert en dankbaar aan. “D…Dank je, Rasta.”
“Het is goed hoor.”
We moeten verder, anders vinden de wolven ons.
“We gaan! Timmy, jij mag de groep lijden, jij kent dit beter dan mij.”
“Dank je, Rasta. je bent het beste paard ooit!”
Daar lopen we dan, achter Timmy aan, hij weet de weg. Maar de weg lijkt wel eeuwig te duren.
“Daar is het!” Timmy klinkt enthousiast.
Ik zie het. Een mooie plek met een mooi en grote rivier.
Iedereen zoekt gauw een plek om te kunnen grazen. Dat zal wel, iedereen zal wel honger hebben na al dat lopen.
“Rasta! Rasta! Wakker worden! Papa is thuis!” het is Timmy.
“Torandé! Ik dacht dat je bij de wolven was!” Torandé, de vader van Timmy, is gewond. “Volg me, ik verzorg je wonden wel.”
“Dank je, Rasta. Ik moest wel komen, ik kan mijn twee kleine boefjes niet alleen laten.” Hij komt voor zijn zonen. Gelukkig.
“Timmy was heel dapper. Hij heeft de hele groep naar deze plek geleid.”
“Zo, dat is knap, Timmy! Hoe sterk ben je nu?”
Timmy is verlegen. Ik snap het wel. Opeens heeft hij heel veel aandacht.
Zodra Timmy weg is draai ik me om naar
Torandé. “Waar is Sierra?”
Hij blijft stil.
“Waar is ze?” zou ze…?
“Sierra… Sierra komt niet meer. Het spijt me, Rasta. De wolven waren te sterk.”
“Dus Sierra is…” Nee! Dat kan niet. Na al die zorg. Nu ben ik papa, mama en Sierra verloren. Oh nee!
“Het spijt me, Rasta. maar Sierra was al verloren, dus zag ik nog maar één uitweg; vluchten. Het spijt me…”
“Laat me even met rust” ik moet er even over slapen.
