In love with the maffiaboss who kidnapped me

1

"Hé! Wacht op mij!" Clarke pakte haar spullen en rende achter haar vrienden aan. Haar beste vriendin, Octavia, draaide zich om en glimlachte naar d'r: "Zoals gewoonlijk heeft Clarke even de tijd nodig." Clarke gaf Octavia een stomp en ze liepen lachend verder.
Ze waren net klaar met hockeyen. Octavia zat al een paar jaar op hockey, maar Clarke deed het dit jaar voor de eerste keer. Ze had er wel talent voor, maar het was wel duidelijk te zien dat dit d'r eerste jaar is. Octavia en Clarke stapte in de auto en reden naar huis. Octavia had al een rijbewijs waar Clarke veel gebruik van maakte door vaak mee te rijden.
Bij Clarke's huis aangekomen stapte Clarke uit, zei Octavia gedag en liep haar oprit op. Haar ouders waren stinkend rijk. Ze heeft meerdere keren gevraag hoe ze aan zoveel geld zijn gekomen, maar haar ouders hebben het haar nooit duidelijk verteld. Ze gaven altijd een antwoord als: 'Heel hard gewerkt' of 'goede aandelen'. Ze wist eigenlijk niet eens wat de beroepen van haar ouders waren, maar dat maakte haar ook niet zoveel uit. 

Clarke deed de voordeur open en riep: "Ik ben thuis!" Niemand gaf antwoord. Raar, dacht Clarke, er moet wel iemand thuis zijn nu. "Mama? Papa?" Nog steeds geen antwoord. Misschien hadden ze afspraak, dacht Clarke en ze liep naar de keuken om haar avondeten voor te bereiden. Terwijl ze met keiharde muziek mee aan het zingen was, wachtte ze op haar diepvriespizza die nog 5 minuten in de oven moest.

Op een gegeven moment hoorde ze de deur open gaan. Hèhè, dacht ze. "Hoi papa of mama!" riep ze vanuit de keuken. In plaats van een antwoord was het weer stil. Ze liep richting de hal, waar ineens niemand stond. Ze wist toch echt zeker dat ze deur open en dicht hoorde gaan. "Octavia? Zit jij hierachter?" Ineens tikte iemand op haar rug. Ze draaide zich om en begon keihard te schreeuwen.