In love with the maffiaboss who kidnapped me

15

Ik werd weer wakker door wat getrap tegen mijn voeten. Ik deed mijn ogen op en alles was nog even wazig. Mijn hoofde bonkte enorm. Ik probeerde na te gaan wat er was gebeurd en herinnerde me weer dat ik was vastgebonden aan een stoel en was geslagen door een van de mannen die hier stonden. Kut. Ik keek om mij heen of ze er allemaal nog stonden, maar er stond er nu nog maar een. Hij zat recht voor me en keek me met een grijns aan. Ik opende mijn mond en schreeuwde om hulp. Hij deed niks en bleef me stil aankijken. Ik bleef doorschreeuwen. Op een gegeven moment stond hij op en zei hij: 'Niemand kan je hier horen. Dus schreeuw maar zolang als je wilt, maar niemand komt je hier halen of zoeken.' Ik werd even stil door hem, maar daarna ging ik gewoon door met schreeuwen. 'HELP!! HEEEELLLLLPP! IS ER IEMAND HIER?? HALLOOO! HEEELLLPP!!' Hij was weer gaan zitten en keek me weer met een strak gezicht aan. Ik probeerde het nog een keer en nog een keer, maar niemand kwam of reageerde. Hebben ze me nou in de steek gelaten? Of kon niemand hier wat aan doen en is dit een andere maffiagroep? Terwijl ik alle scenario's doornam, stond de man in de bivakmuts op en begon met praten toen hij door had dat ik me nu op hem gefocust had. 'Wat is je naam prinses?' Ik gromde toen hij het woord prinses zei en gaf natuurlijk geen antwoord op die vraag. 'Oké, ik zal het goede voorbeeld geven. Let goed op en doe mij dan na: Hallo, mijn naam is Bellamy. Nu jij.' Ik zei nog steeds niks. Ik had het gevoel dat hij dit gewoon grappig vond. Ik heb nog nooit zo'n grote hekel aan iemand gehad. Hoe kan iemand deze situatie zelfs een een beetje amuserend vinden. Wat een eikel. Hij had door dat ik weer geen antwoord ging geven. 'Oké, ik heb het aardig geprobeerd, maar als je niet mee gaat werken dan moet het maar op een andere manier.' Ineens ging al die haat over op angst. Ik wist niet wat ik moest doen en kon alleen maar denken aan zulke scenes in films en wat de vastgebonde persoon dan altijd doet. Nu valt het me pas op dat al die persoons het voor elkaar krijgen om zich uit deze situaties te vechten. Nou ik kan nog niet eens een normale klap aan iemand geven, laat staan me uit deze situatie vechten. Meestal gingen ze ook het gesprek met diegene aan. Laat ik dat maar proberen. 'Wacht! Waarom wil je mijn naam zo graag weten?' Zei ik met een zo zelfverzekerd mogelijke stem. Ik merkte dat hij ook verbaasd was van hoe zelfverzekerd mijn stem klonk, maar ik hield mijn pokerface en liet geen enkele emotie zien. Hij liep naar me toe en zijn hoofd kwam heel dicht bij de mijne. 'Dat hoef jij helemaal niet te weten. Ik stel hier de vragen en jij geeft antwoord.' Hij wilde zich weer omdraaien en weglopen om iets te pakken, maar ik reageerde weer. 'Nou zeg, ik merk dat wij allebei nu een verkeerde start hebben. Zullen we opnieuw beginnen? Nou daar ga ik: Hallo Bellamy, mijn naam is Floor.' Ik vond mezelf best grappig en had niet verwacht dat ik zo goed in zo'n situatie kon performen, maar toen schrok ik enorm van Bellamy die op me afliep en de humor er niet zo in zag.