In love with the maffiaboss who kidnapped me

14

Ik begon me onrustig te worden. Ik liep nog een keer naar alle deuren en probeerde ze nog een keer allemaal open te krijgen. Zijn ze me vergeten ofzo? Nee tuurlijk niet. Waarom komen ze me niet gewoon ophalen? Dan kan ik me even aan iedereen voorstellen en dan ben ik lid van deze bende. Maar omdat ik geen problemen wil veroorzaken, aangezien ik al op een redelijk onhandige manier lid ben geworden, houd ik mij rustig en ga wat liedjes neuriën. Octavia heeft altijd gezegd dat ik mee moest doen aan de talentenjacht van school en dan moest zingen voor de hele school, omdat ik het zo goed kon. Als ik me geen zorgen maakte iedereens mening in die zaal, had ik het nog gedaan ook, maar ik ben daar echt veel te onzeker voor. Misschien komt dat later wel. Ik neuriede en knipte met mijn vingers voor een ritme. Ik weet niet waarom, maar ik heb al dagen het nummer 'I don't wanna live forever' van Zayn en Taylor Swift in mijn hoofd. Ik ken het hele nummer uit mijn hoofd en op het begin neuriede ik het nog een beetje, maar na een tijdje begon ik de tekst gewoon hard op te zingen. Ik begon nieuwsgierig te worden naar wat er voor eten allemaal in de dozen zat. Ik opende een paar dozen netjes, zodat ik het ook weer zo dicht kon doen dat niemand door had dat het open was geweest. In de ene doos zaten allemaal appeltaarten en in een andere allemaal twixen. Terwijl ik een twix at, opende ik een andere doos en in die doos zat geen eten, maar allemaal geweren! Ik schrok even, maar ik kon het niet laten er eentje op te pakken. Een keer eerder heb ik een pistool in mijn handen gehad, maar dat was niks vergeleken met dit gigantische ding. Ik richte op allemaal dingen en deed net alsof ik erop schoot. Het voelde best leuk om zo'n ding in mijn hand te hebben. Een gevoel van autoriteit had ik met dit geweer in mijn handen. Ik legde het geweer weer terug en ging door met andere dozen openen. Ik kwam nog wat andere, oninteressante dingen tegen en wilde weer gaan zitten. Toen zag ik nog een doos half open staan en liep erop af. Ik opende de doos helemaal en zag allemaal zakken met wit poeder erin. Dit is toch niet wat ik denk dat het is. Ik rook aan een zak en het rook zeker niet naar poedersuiker. Bah. Wat ik ook voor deze bende ga doen, ik houd me ver van dit onderdeel vandaan. Ik deed de doos weer dicht en ging zitten. Intussen waren er al bijna drie uur voorbij gestreken. Dit klopt echt niet. Ik wist ook niet wat ik moest doen. Gelukkig heb ik geen claustrofobie en blijf ik gewoon rustig in zulke situaties, maar nog steeds maakte ik mij zorgen. Ik bleef maar aan Lexa denken, wat wilde ze tegen me zeggen? Had het iets hiermee te maken of zit ik nu raar te doen. Waar zou ze nu zijn? Ik was best moe dus op een gegeven moment begonnen mijn oogleden zwaar te worden. Ik liet het gebeuren en viel in slaap. Plotseling werd ik wakker van veel kabaal. Het leek wel op een kogelschoten. Ik opende mijn ogen en ik was ineens vastgebonden aan een stoel en was omringd door allemaal mannen helemaal in het zwart met een bivakmuts. Voordat ik kon schreeuwen om hulp, liep een man op mij af en gaf mij een harde klap waardoor ik out ging.